“ยิ่งคุณดิ้นอย่างนี้ก็ยิ่งยั่วผมนะ อย่าจุดไฟในตัวผมสิ ถ้าคุณไม่ต้องการ” “แล้วคุณจะกอดฉันไว้ทำไม?” ถามเสียงเขียว “ผมอยากกอดคุณ อยากปกป้องดูแลคุณ ขอแค่ฉันกอดไว้เฉยๆ นะปราง ผมขอแค่นี้” มือใหญ่ไล่ลูบจากกลางหลังเปลี่ยนมารั้งท้ายทอยค่อยรั้งดวงหน้าใสลงมาหา แนบริมฝีจูบเบาๆ และเล็มไปที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนดุนปลายลิ้นเปิดริมฝีปากเธออย่างง่ายดายควานไซ้ซอนลึกราวค้นหาความหวานละมุนนุ่ม “ไหนว่าจะกอดเฉยๆ ไง?” “เห็นคุณจ้องปากผมเอาเป็นเอาตาย เลยคิดว่าคุณคงอยากรู้ว่าถ้าได้จูบกับผมมันจะเร้าใจสักแค่ไหน” ดวงตาคมวิบวับมองมาราวกับอ่านเธอออก คนถูกอ่านความคิดหน้าแดงซ่าน “คุณนี่มันหลงตัวเองชัดๆ” “หลงตัวเองหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าผมหลงคุณ...” ใบหน้านวลแดงก่ำหลุบสายตาหนี ด้วยรู้ว่าสู้อำนาจดวงตาคมวาววิบวับตรงหน้าไม่ไหว “แต่นี่มันในห้องฉัน....ฉันไม่กลัวคุณหรอก” “แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนล่ะ...ในห้องคุณ....แล้วคุณล่ะอยู่ที่ไหน?....ในอ้อมกอดของผม คิดว่าถ้าผมไม่ปล่อยคุณออกไป คุณจะรอดหรือ?” สิ้นคำตอบ ร่างบางดิ้นรนหนีอีกหน แต่ท่อนแขนแข็งแรงนั่นก็ยึดตัวไว้เป็นสามารถ การดิ้นรนเท่ากับปลุกเร้าร่างกายส่วนที่สัมผัสเสียดสีกันให้เพิ่มความปรารถนาขึ้นมาอีก สุดท้ายคนตัวเล็กในอ้อมกอดก็จนใจ “ปล่อยฉันเถอะค่ะ” ดวงตาสีเข้มมองลึกเหมือนคว้านเข้าไปในหัวใจเธอ “ตอบมาก่อนว่าจะแต่งงานกับผม” “ถ้าตอบว่าไม่” “ผมก็จะปล้ำคุณเดี๋ยวนี้แหละ” น้ำเสียงกระซิบพร่าชวนให้ขนลุก ดวงตาเข้มที่มองเธอแน่ใจเหลือเกินว่าไม่ได้ข่มขู่ “ผมไม่มีวันยอมให้คุณไปเป็นของคนอื่น...ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้คุณมา ผมทำทุกทาง” แรงกอดกระชับแน่นยืนยัน จมูกคมเริ่มซุกไซ้แก้มนวล แม้จะพยามเบี่ยงหน้าหลบก็ไม่มีทางพ้น “ฉันขอเวลา..ขอเวลานะคะ” ดวงตาสับสนระริกเร้าเว้าวอนต่อรอง นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมสลวยไปคล้องหู ไล้ลูบตามแนวกรามอย่างหลงใหล สัมผัสนี้เจียนให้เธอคลั่ง “ถ้าวันนั้นคุณปฏิเสธ ผมจะตามไปฉุดคุณกลับมาเป็นของผมให้ได้ ยังไงคุณก็ไม่มีทางรอดไปได้หรอกนะปราง...ผมแค่ใจดีให้ยืดเวลาออกไปเท่านั้น” เป็นคำสัญญาหรือคำข่มขู่เธอไม่แน่ใจ แต่ฟังแล้วช่างหวิวหวามใจชะมัด