ปราสาททิพย์สถาน “โอ๊ย!” เสียงหวานของมาลิการ้องดังลั่นยามเมื่อพระหัตถ์หนาของเจ้าชายศิลาเศวตรจับที่ข้อมือของนาง “เจ้าชาย หม่อมฉันมิได้ตั้งใจจักขโมยของนะเพคะ” เสียงหวานแกมสั่นเทาเอ่ยเอื้อนออกมาพลางจ้องมองเจ้าชายอย่างสมฤทัยนางนัก “อย่ามาโป้ปดข้า มาลิกา นางหัวขโมย ข้าเห็นเต็มสองตาว่าเจ้าเอาดอกปทุมมาลย์ของข้าไป” สุรเสียงเข้มตรัสพลางทอดพระเนตรมาลิกาด้วยแววพระเนตรโกรธขึ้ง “ใช่เพคะ หม่อมฉันจงใจเอาไป หากพระองค์อยากได้คืน หม่อมฉันก็จักคืนให้ทว่ามีข้อแม้นะเพคะ พระองค์จักต้องมอบตำแหน่งพระเทวีให้แก่หม่อมฉัน” มาลิกาที่ตกอยู่ในฐานะหัวขโมยเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อม ความจริงนางมาที่นี่เพื่อช่วงชิงตำแหน่งพระเทวีไปจากอุษณรศมัยเทวี ผู้ครั้งหนึ่งเคยเป็นมิตรรักสหายสนิทของตนเอง ‘อุษณรศมัย เรามาเล่นกันเถอะ’ เสียงหวานของดรุณีตัวน้อยตรัสแก่พระธิดาต่างเมือง เพลานั้นพระบิดาของทั้งสองพระองค์ทรงเป็นสหายกัน แต่มินานนักพระบิดาของนางต้องลดองค์ลงมาเป็นเพียงขุนนางด้วย พระบิดาของอุษณรศมัยเทวีทรงช่วงชิงตำแหน่งไป แลเพลานี้ข้าจักช่วงชิงดวงแดของมัน ดวงยิหวาของนาง นางมเหสีบุตรีคนทุรยศ “เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถแลกอะไรกับตำแหน่งพระเทวีได้” สุรเสียงเข้มตรัสพลางทอดเนตรจ้องมองร่างเล็กอย่างนึกสิเน่หา “อะไรหม่อมฉันก็ยอม แม้นกระทั่งความพิสุทธิ์” เสียงหวานใสแปรเปลี่ยนเป็นเหยียบเย็น “หากเช่นนั้นจักรอช้าอยู่ใย ในเมื่อเจ้าปรารถนาข้าก็จักให้ ให้ในสิ่งที่ข้าเองก็ปรารถนาเช่นกัน” สุรเสียงเข้มตรัสพลางโน้มดวงพักตร์คมคายประทับริมฝีปากหนานุ่ม