อูย หนาว..ที่นี่ไม่รู้กี่องศา พอพระอาทิตย์ตก ก็เย็นเลย รีบใส่ชุดนอน ดีนะ ที่เราเอากางเกงเอวรูดมา ใส่นอนอุ่นดี แล้วก็ใส่เสื้อยืดตัวหลวม ใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผม เอาให้แห้งก่อนค่อยนอน... กว่าผมจะแห้ง ก็เข้าไปเกือบสี่ทุ่ม นอนได้แล้วล่ะ ลุกไปทำท่าจะปิดไฟ ถึงกับหันขวับ เมื่อได้ยินเสียง..อูย.หมาที่ไหน หอนโหยหวนจัง ยิ่งพระจันทร์มัวๆ ไม่น่าดูหนังเรื่องหมาป่าในคืนเดือนเพ็ญเล้ย ดับไฟ แล้วโดดขึ้นเตียง ดึงผ้านวมคลุมถึงคอ ตะแคงหน้าเข้าหาฝา หันหลังให้ด้านที่เป็นหน้าต่าง พนมมือใต้ผ้านวม สวดมนตร์ อธิษฐาน ยืดยาว ก่อนเปลือกตาค่อยๆปรือปิดลงช้าๆ... หมอกขาวๆ คละคลุ้งจนไม่เห็นอะไร ร่างในกางเกงขายาว เสื้อยืดหลวม ยืนหมุนไปมาราวหลงทาง เพราะหาทางกลับไม่ถูก เราจะไปไหน..? ไปสุพรรณฯหาแม่ หรือไปโรงเรียน สอนเด็กๆ ..ไปหาเจ๊นุชดีกว่า..แต่ บ้านหลังใหญ่ หลังคาจั่วแหลมสูงเสียดฟ้า เห็นพระจันทร์สีมัวๆบนยอดจั่วแหลม ปราสาทเคาท์แดร๊กคิวล่าหรือเปล่า น่ากลัวจัง ยังหมุนไปมา หาทางออกไม่ถูก ถึงกับผวาขึ้นทั้งตัว เมื่อเห็นเงาของเรือนร่างสูง ในเสื้อโคทตัวยาว ยืนตะหง่านอยู่ไกลๆ ตาคู่ดุจ้าวุบ ราวกับตาปีศาจ... เสียงหนึ่งแหวกความสงัดมา เป็นเสียงกรีดร้องโหยหวน..ร่างในผ้านวมสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นอย่างตะหนก เสียงใคร ? เสียงมาจากที่ไหน..โอย น่ากลัว.. อากาศหนาวเยือก ไม่กล้ามองไปที่หน้าต่าง แต่ก็ยังอุตส่าห์เห็นกิ่งก้านใบไม้ แกว่งไกวไปมาอยู่ตรงนั้น หญิงสาวหลับตาปึ๋ พนมมือ สวดมนต์ระรัว เจ้าประคุ้ณ ถ้าแม้นมี..อะไร ที่บ้านนี้ ก็ขอโปรดอย่าทำร้าย หรือหลอกหลอนเลย ฉันแค่มารับจ้างสอนหนังสือเด็กเท่านั้น... เพิ่งมาไม่กี่วัน ก็เจอแล้วหรือ...เราควรต้องบอกใครไหม หรือ ถามใครดีไหม ว่ามีใครได้ยินเสียงนี้บ้าง เสียง ที่พอเธอเงี่ยหูฟัง ก็เงียบไป แต่พอข่มตาหลับ ก็กรีดร้องขึ้นมาอีก...ถึงกับขนลุกซู่ เมื่อพอจะจับใจความเสียงนั้นได้แล้ว “ช่ ว ย ด้ ว ย ย ย ย .......”