ผมคลานเข้าไปหาธาราจนตัวของผมชิดกับแผ่นหลังของเขาด้วยความยากลำบาก จากนั้นผมก็กอดเขาจากด้านหลัง แล้วผมก็กระซิบเรียกเขาอย่างอ่อนแรงว่า "นายน้อย...ผมขอโทษนะครับที่ผมมาช้า แต่ผมมาช่วยคุณแล้วนะครับ " ธาราค่อย ๆ หันกลับมาหาผม แล้วเขาก็โยนบางอย่างสีดำสนิทคล้ายซากศพของใครสักคนออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและโผเข้ามากอดผมและถามผมด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ไม้? นี่คุณจริง ๆ ใช่ไหม? คุณหายไปไหนมาตั้งนานน่ะ? " "นายน้อย...นี่คือผมจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้หายไปไหนครับ แต่ผมคอยช่วยเหลือคนเจ็บอยู่ด้านนอกครับ ผมขอโทษนะครับที่มาช่วยคุณช้าไป แต่ผมก็มาแล้วนะครับ นายน้อยไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวผมจะพานายน้อยออกไปเอง" "คุณรู้ไหมว่าผมตามหาคุณอยู่ตั้งนาน ผมเป็นห่วงคุณมากคุณรู้ไหม ผม...ผมนึกว่าคุณโดนไฟคลอกตายไปแล้วเสียอีก" "ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะครับ" "แล้ว...ไอ้ตัวดำ ๆ ที่ผมกอดอยู่เมื่อกี้มันใครกันล่ะ" "สงสัยคงเป็นหนึ่งในผู้ต้องหาน่ะครับ เพราะช่วงที่เกิดเหตุเขาใช้โทรศัพท์โทรหาญาติอยู่ในห้องทำงานของผมครับ ผมคิดว่าเขาคงจะหนีออกไปไม่ทัน เขาก็เลยโดนไฟคลอกน่ะครับ" "เหรอ? ผมตกใจแทบแย่ ผมก็นึกว่าไอ้ตัวดำ ๆ นั่นคือ...คือ...คุณ" "ฮึ...ผมไม่เป็นไร ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมไม่รีบหนีออกไปครับ ทำไมคุณถึงได้มานอนร้องไห้กอดศพไฟไหม้อยู่ที่นี่ล่ะครับ" "ก็ผมนึกว่าเป็นคุณนี่หน่า ผมเลยคิดว่าผมจะพาคุณออกไปด้วย แต่ผมออกไปไม่ได้ เพราะผมมัวแต่เป็นห่วงไอ้ศพไร้ญาติศพนี้อยู่" "เอ่อ...แล้ว...เมื่อกี้ผมได้ยินคุณเพิ่งจะสารภาพรักใครสักคน สรุปว่าคุณ...กำลังสารภาพรักผมอยู่หรือเปล่าครับ" "เปล่านี่...ผมไม่ได้สารภาพรักคุณสักหน่อย" "ฮึ...ถ้าไม่ได้สารภาพรักผม แล้วคุณสารภาพรักใครเหรอครับ? " "ผม...ผมสารภาพรักตัวเอง เพราะผมคิดว่าผมกำลังจะตาย ผมก็เลยบอกรักตัวเอง ผมไม่ได้บอกรักคุณสักหน่อย" "เหรอครับ? ที่แท้คุณสารภาพรักตัวเองหรอกเหรอครับ? เฮ้อ...น่าผิดหวังจัง ผมอุตส่าห์ดีใจ ผมก็นึกว่าคุณสารภาพรักผมเสียอีก เฮ่ย...นี่ผมคงต้องกลับไปกินแห้วอีกแล้วสินะครับ" "ไม้? คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? คุณกำลังจะบอกว่าคุณรักผมใช่ไหม? " "นายน้อยครับ...คือผม...ผมว่าเรารีบออกไปข้างนอกกันเถอะครับ เพราะถ้าเรายังมามัวนั่งคุยกันอยู่แบบนี้ เดี๋ยวเราก็โดนย่างสดอย่างไอ้หมอนั่นหรอกครับ" "อืม" ผมหลีกเลี่ยงที่จะพูดความในใจออกไป ผมคิดว่าตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา และผมก็คิดว่ามันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่ถ้าผมจะบอกธาราว่า...ผมรักเขา เพราะถึงผมจะรู้แล้วว่าเขารักผม แต่เขาก็ยังไม่ได้ถอนหมั้นกับหมอเรียวเลย ดังนั้นผมจึงยังไม่อยากบอกอะไรเขาไปตอนนี้ ***** ผมไม่รีรอ ผมไม่คิดนานเมื่อผมเห็นคนที่ผมรักกำลังตกอยู่ในอันตราย ผมรีบผลักธาราออกจากอ้อมกอดของผมจนท่อนไม้ท่อนนั้นตกใส่ผมแทน...พรึบ!!! ผมรู้สึกว่าผมหน้ามืดและทรุดลงไปทันทีที่ของแข็งตกกระทบหัวของผมด้วยความแรง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทลง ผมก็ยังรู้สึกได้ว่าธาราวิ่งเข้ามากอดผม แล้วเขาก็ร้องเรียกผมเบา ๆ ว่า... “ไม้? ไม้? อย่าเป็นอะไรนะ? อย่าทิ้งผมนะ? ลืมตาสิ? อย่าทำแบบนี้กับผมนะ? ถ้าคุณกล้าเมินผม...ผมจะส่งคลิปเด็ดของคุณให้พ่อของคุณดูเดี๋ยวนี้เลย ไม้? ได้ยินที่ผมพูดไหม? ถ้าคุณกล้าทิ้งผม...ผมจะส่งคลิปของเราประจานคุณเดี๋ยวนี้เลย คอยดูสิ!” ผมยิ้มออกมาเบา ๆ เมื่อผมได้ยินในสิ่งที่ธาราพูดข่มขู่ผมเพียงแผ่วเบา ผมอดยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้กับน้ำเสียงตกใจผสมความห่วงใยที่เขาส่งมาให้กับผม ในชีวิตของผม ผมแค่หวังว่าสักวันไอ้มาเฟียขี้โมโหที่ชื่อธาราจะอ่อนโยนกับผมบ้างสักครั้ง และตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าผมได้รับความอ่อนโยนจากเขาแล้ว ในวันนี้หวังเล็ก ๆ ในใจของผมก็เป็นจริงสักที ได้แค่นี้ผมก็ตายตาหลับแล้วล่ะ… ***** จ่าโจ้ยกมือขึ้นไปกุมศีรษะของเขาเอาไว้ คล้ายกับว่ามีเรื่องใหญ่โตเกินกว่าที่เขาจะแก้ไขได้ด้วยตัวเอง ผมจึงถามเขากลับไปด้วยความอยากรู้ "แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ ก็รีบ ๆ บอกมาก่อนสิ ถ้าไม่บอกจะรู้ไหมว่าต้องแก้ปัญหายังไง" "ก็คุณธาราขาประจำน่ะสิครับ ตอนนี้เขาก่อเรื่องอีกแล้วล่ะครับผู้กอง" "คุณธาราเป็นอะไร แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? " ผมจ้องหน้าจ่าโจ้นิ่งเชิงคาดคั้นรอคำตอบ ก่อนที่จ่าโจ้จะตอบผมกลับมาอย่างละเอียดว่า "ตอนนี้โดนควบคุมตัวอยู่ที่ห้องสอบสวนครับ แถมยังไม่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่สอบสวนเลยครับ เจ้าหน้าที่ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่แหกปากด่าไม่หยุด ผมก็เลยต้องมาตามผู้กองนี่แหละครับ และตอนนี้ทุกคนก็กำลังรอให้ผู้กองไปสอบปากคำคุณธาราอยู่ครับ " "ธารา!!! " ผมยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวโปรดของผมทันทีที่ผมได้ยินว่าธาราโดนควบคุมตัวอยู่ที่ห้องสอบสวน แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานไปทันที โดยมีจ่าโจ้วิ่งตามผมมาติด ๆ ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องสอบสวน และในขณะที่ผมกำลังวิ่งไปที่นั่นอยู่นั้น ผมก็ทั้งวิ่งและถามจ่าโจ้ไปด้วยว่า “คุณธาราโดนจับข้อหาอะไรครับ?” "คุณธาราขับรถชนร้านค้าครับ ร้านค้าหน้า สน. พังยับเยินไปทั้งแถบเลยครับผู้กอง รวม ๆ แล้วน่าจะมีมูลค่าความเสียหายหลายล้านบาทเลยล่ะครับ แต่ปัญหามันอยู่ที่คุณธาราไม่ยอมรับผิดชอบอะไรเลยครับ ปฏิเสธเสียงแข็งอย่างเดียว ทั้ง ๆ ที่มีหลักฐานมัดตัวแน่นหนาซะขนาดนั้น แต่คุณธาราก็ยังยืนยันว่าจะไม่ชำระค่าเสียหายอะไรครับ เขาบอกว่าเขาจะไม่รับผิดชอบอะไร ถ้าผู้กองไม้ไม่ยอมไปสอบสวนเขาด้วยตัวเองครับ" "แล้วเขาเมาด้วยรึเปล่า? " "ไม่ได้เมาเลยครับ...เขามีเจตนากระทำความผิดอย่างชัดเจนเลยล่ะครับ" "เข้าใจแล้ว" *****