“ฉันต้องการเช็กสินค้า ถอดเสื้อผ้าเธอออกซะ” พิรดาเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจแฝงความโกรธเคือง เหลียวไปมองกฤษณนัยย์ที่ยังยืนอยู่เบื้องหลัง หากสักพักก็ค่อยๆ หันหน้ากลับมาพร้อมรอยยิ้มข่มความรู้สึกทุกสิ่ง จากนั้นมือบางก็เริ่มปลดกระดุมทีละเม็ด เก็บซ่อนความอับอายในฐานะลูกผู้หญิงที่กำลังจะแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายถึงสองคนด้วยรอยยิ้มแฝงความโมโหสมเพชในตน และชิงชังคนตรงหน้าสุดหัวใจ เสื้อตัวบางถูกโยนลงพื้นตามด้วยกระโปรงตัวสวยอย่างไม่ลังเล แม้แต่ชั้นในส่วนบนก็ไม่รอช้าที่จะปลดเปลื้องมันเลย “พอแค่นั้น ฉันอยากเช็กสินค้าแต่ก็ยังอยากเก็บความตื่นเต้นเล็กๆ เอาไว้บ้าง” พอกำลังจะปลดชิ้นส่วนตัวน้อยด้านล่างที่เหลือติดตัวอยู่เพียงชิ้นเดียว เสียงเข้มก็เปล่งเป็นคำสั่งจ้องมองรูปร่างอรชรแต่ทรวงอกอิ่มแน่น ผิวพรรณขาวเนียนไร้ตำหนิไปทั้งตัวด้วยความบันเทิงประหนึ่งกำลังเล่นสนุกกับลูกแกะตัวเล็กๆ ไร้ปัญญาที่จะต่อกร “แล้วพอใจมั้ยคะ หรือว่าจะส่งเคลม” กำลังเคลิ้มจนได้ที่ สาแก่ใจที่ได้เหยียบย่ำ ทว่าพอได้ยินถ้อยคำเสมือนไม่ยอมให้ข่มกันได้ง่ายๆ อย่างนั้นอารมณ์ก็สะดุด พิรดาย้ำในใจชัด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่แคร์ มันจะไม่สามารถสะกิดให้เธอเจ็บช้ำได้ดั่งตั้งใจ