ผมกำมือแน่น เมื่อมองเห็นคนทั้งคู่เดินไปด้วยกัน ในใจผมรู้สึกจุก และหน่วงมาก รอยยิ้มสดใสของมาร์ที่ยิ้มกว้างให้กับไอ้บ้านั่น ทำผมแทบคลั่ง ผมได้แต่โทษตัวเอง เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้น ทำให้ผมทำร้ายจิตใจมาร์ ผมรับรู้มาตลอดว่าเขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อแก้ไขเรื่องที่ทำผิด ยอมผมทุกอย่าง เขาไม่เคยปริปากบ่น ถึงจะโดนผมทำตัวเย็นชา หรือหงุดหงิดใส่ ผมพูดไม่ดีกับเขา ในขณะที่เขาตอบกลับผมด้วยถ้อยคำสุภาพทุกครั้ง ไม่เคยแสดงความรำคาญให้เห็น มาร์เปรียบได้กับน้ำเย็น ที่ชะโลมจิตใจคนที่กระด้างแบบผม ผมขับรถเข้ามาจอดที่คอนโดของมาร์ในเวลา 5 โมงเย็น แล้วขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่พักของเขา มือของผมเอื้อมไปกดรหัสที่จำได้แม่นยำ แต่แล้วประตูกลับเปิดไม่ออกเช่นทุกครั้ง ใจของผมสั่นจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ ลองกดอีกครั้งก็ยังเป็นเช่นเดิม ผมหันหลังพิงประตู แล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เขาเปลี่ยนรหัสใหม่แล้วสินะ... เวลาผ่านไปนานกว่า 3 ชั่วโมง ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม กดโทรหามาร์ แต่เขาไม่รับสาย ผมส่งข้อความไปเขาก็ไม่ตอบ ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าการรอคอยใครสักคนมันทรมานใจได้ขนาดนี้ มาร์เคยรอผมมาตลอด ผมเคยให้เขารอทานข้าวนานถึง 2 ชั่วโมง ทิ้งให้เขารอที่โรงหนัง จนหนังฉายไปได้ครึ่งเรื่องแล้ว เคยทิ้งให้เขานั่งเหงารอผมกินเหล้ากับเพื่อนเกือบทั้งคืน จู่ ๆ เหตุการณ์ต่าง ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของผม เพิ่งรู้ว่าตัวเองร้องไห้ ก็ตอนที่น้ำตาตกกระทบจอโทรศัพท์ในมือ ซึ่งผมกำลังนั่งไล่อ่านข้อความเก่า ๆ จากมาร์ ที่ส่งมาถึงผม ‘พี่อยู่ไหนครับ’ ‘พี่กินข้าวยังครับ’ ‘ผมทำอาหารรอนะครับ กลับมากินด้วยกันนะ’ ‘พี่ถึงไหนแล้วครับ ผมรอหน้าโรงหนังนะ’ ‘พรุ่งนี้วันหยุด ไปเที่ยวกันไหมครับ’ ‘วันนี้พี่จะมาหามั้ยครับ’ ‘คิดถึงพี่นะครับ’ ประโยคเหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งจากความรู้สึกหลากหลายของมาร์ มันบีบคั้นหัวใจผมเหลือเกิน ใบหน้าที่เปื้อนหยาดน้ำตาของผม ซบลงกับแขนของตัวเองที่กอดเข่าอยู่ ผมร้องไห้ออกมาจนเกิดเป็นเสียงสะอื้น มันสะเทือนเข้าไปถึงข้างในหัวใจที่เจ็บปวดของผม