“คุณชยันต์ ปล่อยสาลงเถอะค่ะเดี๋ยวตก” สาเอ่ยเสียงสั่นด้วยความกลัวจะหกล้มหกลุกกันไปทั้งคู่กับพื้น “ไม่มีคุณชยันต์แล้วครับ มีแต่ผัวจ๋า กับเมียจ๋า ไม่งั้นไม่วางลงพื้น” ชยันต์ขู่ฟ่อ “คุณชยันต์!” “ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ฟัง” ชายหนุ่มยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถ้าสาไม่เรียกเขาตามที่ต้องการเขาก็จะไม่ปล่อยเธอลงกับพื้นแน่นอน “อย่าแกล้งกันค่ะ ปล่อยเถอะนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี” สาเริ่มกระสับกระส่ายมองไปโดยรอบเพราะกลัวว่าแม่บ้านและเด็กคนอื่นจะเดินเข้ามาเห็นภาพนี้กันเข้า “ก็เห็นไปสิ พวกเขาก็รู้อยู่แล้วว่าสามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ก็บอกชัดเจนตั้งแต่แรก จะเป็นอย่างอื่นก็คงไม่ได้” “คุณชยันต์คะ!” “ผัวจ๋า!” “ว่าไงล่ะเมียจ๋า ถ้าไม่เรียกจะไม่ปล่อยจริงๆ นะ” ชยันต์เอ่ยถามซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อนิดๆ “งั้นจะอุ้มไว้ตลอดก็ได้ค่ะ อยากจะรู้ว่าจะอุ้มได้นานแค่ไหน เดี๋ยวก็เมื่อยอยู่ดี จริงไหมคะ?” คราวนี้เป็นสาแทนที่ยอกย้อนเขาเข้าจุด เพราะเธอทราบดีว่าเขาอุ้มเธอได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวเขาก็ต้องเมื่อยและต้องวางตัวของเธอลงอยู่ดี “อืม ฉลาดมาก ไม่เป็นไร อุ้มได้ไม่นานจริงๆ นั่นแหละเดี๋ยวก็เมื่อย แต่ทำอย่างอื่นได้ ยังไงก็ต้องพูด” ชยันต์ยิ้มด้วยความพึงพอใจในไหวพริบของสา แต่จะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้หญิงสาวมาลูบคมหรอกไม่ได้ด้วยวิธีนี้ แต่อย่างไรก็ต้องได้ด้วยอีกวิธีหนึ่ง ยังไงเขาก็ต้องทำให้ได้! ******************************************* “ไม่ได้หรอกมั้งในสายตาของพี่ ตายังไม่รอดมือพี่เลย แล้วตาจะรอดจิ้งจอกสังคมยังงั้นเหรอ อย่าเถียงพี่นะว่าทำได้ เพราะถ้าดูแลตัวเองได้จริง เมื่อกี้ทำไมถึงไม่ได้ทำอะไรพี่เลยในห้องน้ำ ถ้าพี่รุกต่อ ตาคิดว่าตาจะหยุดพี่ได้ไหม?” ภวมินไม่พูดเปล่าคราวนี้เขาประชิดตัวหญิงสาวจับรวบขึ้นบ่า วางตัวของเธอลงไปบนโซฟา กดร่างของเธอเอาไว้ด้วยน้ำหนักตัวของเขา ตรึงมือเอาไว้เหนือศีรษะทั้งสองข้าง “ว่าไงครับ อย่างนี้ยังจะเรียกว่าดูแลตัวเองได้ไหม คิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอแบบนี้? ขนาดพี่ยังหนีไม่พ้น แล้วตาจะหนีใครได้?” ภวมินพูดไปพลางก็ใช้สันจมูกและปลายจมูกของเขาหยอกเอินไปที่แก้ม คาง และเปลือกตาของหญิงสาว ยิ่งทำก็ยิ่งเพลิน ยิ่งเห็นแก้มของฐานิตาแดงเป็นลูกตำลึงก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู ท้ายที่สุดก็อดใจไม่ไหว จุมพิตเบาๆ เข้าให้อีกทีหนึ่งที่ปากอิ่มที่ยังช้ำจากรสจูบของเขาไม่หาย