“เรามาเล่นเกมส์เป็นแฟนกันไหม ? ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษา กำลังหาเรื่องสนุกทำกับหญิงสาวในชุดนักศึกษา เพื่อนสนิทของเขา “แล้วจะรู้ได้ไง ? ใครเป็นฝ่ายชนะ ใครเป็นฝ่ายแพ้” เพราะเธอเองก็ชอบเอาชนะ จึงถามไปด้วยความสนใจ “คนที่แพ้คือ…คนที่สารภาพรักก่อน มึงไม่เคยได้ยินเหรอ ? คนที่แพ้คือ…คนที่เริ่มรักก่อน คนที่อดทนเก่งคือ…คนที่ชนะ” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยใบหน้าและน้ำเสียงแสนสดใส “คนชนะจะได้อะไร ? ” หญิงสาวถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย “คนชนะจะได้กินข้าวฟรี 1 เดือน โดยที่คนแพ้ไม่มีสิทธิ์บ่น” เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น เมื่อหญิงสาวมีทีท่าจะสนใจเกมส์ที่เขาเสนอ หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ เธอกำลังใช้ความคิด ว่าจะทำเช่นไรดี “ถ้ากูไม่เล่นกับมึงล่ะ ?” เธอถามกลับไป “โห่ ! ไรวะ!!” เขาอุทานออกมาด้วยความเสียดาย หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายยิ้มพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของชายหนุ่ม “ถ้าเล่น…กูกลัวว่ามึงจะแพ้เปล่าๆ” เธอตั้งใจสบประมาทอีกฝ่ายอย่างชัดเจน “ไอ้บ้า! กูเนี่ยนะ! ไม่มีทาง! ” เขาตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวถอยห่างออกมาจากชายหนุ่ม “งั้นตกลงครับ” เธอตอบรับคำท้าของเขา “กติกามีอยู่ว่า…ตลอดเวลา 3 วัน เราจะเป็นแฟนกัน ใครที่สารภาพรักก่อนแพ้นะ อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ! ” คำพูดและน้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความจริงจัง “ตลอดเวลา 3 วัน มึงจะต้องเลิกคุยกับผู้หญิงในสต็อกของมึง มึงต้องคุยกับกูคนเดียว ในฐานะแฟน เราจะเล่นกันเหมือนแฟนจริงๆ ไม่ใช่แค่เล่นขายของ ถ้ากูจับได้ว่ามึงคุยกับผู้หญิงคนอื่น ถือว่ากูเป็นฝ่ายชนะ” หญิงสาวจ้องหน้าของอีกฝ่าย เธอรู้ว่ายังไงเขาก็ทำไม่ได้แน่ เขาติดคนในมือถือของเขาจะตาย “ได้! ตกลง! วันนี้กูขอเคลียร์กับสาวๆ ก่อนนะ” เขาตอบตกลงไปโดยไม่คิดอะไร เพียงแค่เกมส์สนุกๆ ที่ผมและเธอได้ตกลงเล่นกันก่อนหน้านี้ ทำให้ผมกำลังจะได้เป็นพ่อคน และ แม่ของลูกผม คือ เพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทมากที่สุดในตอนนี้ ‘เจนนรี’ นั่นคือชื่อของเธอ