เพราะเราทุกคนต่างเป็นทายาทของกรรม และกรรม ก่อให้กำเนิดเกิดมาก็เพื่อชดใช้กรรม บุคคลย่อมหนีกรรมไม่เคยพ้น เพราะ กรรม คือทายาท เป็นญาติสนิท เป็นเผ่าพันธ์ เช่นนี้ จึงเป็นเหตุปัจจัยให้มนุษย์มีความแตกต่าง บ้างอายุสั้น บ้างอายุยืน บ้างมีสติปัญญา บ้างโง่เขลา เบาปัญญา บ้างเกิดในสกุลสูง หรือสกุลต่ำ เช่นนี้ เป็นต้น และเมื่อทุกคนเกิดมาก็ต่างล้วนเคยสร้างบาปสร้างกรรมมาแล้วทั้งสิ้น ทั้งบาปที่ทำโดยรู้ตัวก็ดี หรือไม่รู้ตัวก็ดี การทำบาปครั้งนั้นย่อมก่อให้เกิด คู่กรณี คือคนที่เราไปล่วงเกินเบียดเบียนเขา หรือเขามาเบียดเบียนเราก็เช่นเดียวกัน ก่อให้เกิดอกุศลกรรม และอาจมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโกรธแค้นไม่ยอมให้อภัย เกิดเป็นอกุศลจิต เกิดเป็นแรงอาฆาตพยาบาท สร้างความไม่พอใจขึ้น กลายเป็นผลกรรมตามติดตัวไป แม้วันจบสิ้นภพจบชาติของชีวิตก็ยังไม่ยอมละวางความอาฆาตแค้น แม้จิตสุดท้ายก่อนร่างสลายกลายเป็นเถ้าธุลี แต่ดวงจิตที่ยังไม่ดับสูญ กลับพกพาเอาความพยาบาทอันเสมือนยาพิษอาบร่างอยู่ตามติดตัวมาด้วย ถึงแม้ได้จุติยังภพใหม่แล้วก็ตาม แต่ดวงจิตที่ไม่ยอมละวาง ด้วยมีความอาฆาตแค้นฝังแน่นลึกก่อนสิ้นลม ไม่คิดให้อภัยคู่กรณี ดวงจิตซึ่งขาดไร้วิริยะขันติ ขาดการยับยั้งความโกรธด้วยศีล สมาธิ ปัญญา ตามอาฆาตคู่กรณีเพื่อเอาคืนความแค้นในภพชาติหน้าไม่จบสิ้น เรียกผู้มักโกรธอาฆาตแค้นนี้ว่า “ เจ้ากรรมนายเวร”