“เย้ๆๆๆ วันนี้ใบบัวจะมีทั้งคุณพ่อและคุณแม่ไปส่ง ใบบัวดีใจที่สุดเลยค่ะ” สองสายตามองไปที่เด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม เพราะสิ่งที่ทั้งคู่กำลังจะทำให้นั้นทำให้ใบบัวมีความสุขเป็นอย่างมาก ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเดินทางจนถึงโรงเรียนอนุบาลของเด็กหญิงบุญชญา ก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะอุ้มเด็กน้อยเดินไปส่งกับคุณครู ซึ่งยืนรอต้อนรับนักเรียนอยู่หน้าโรงเรียน “สวัสดีค่ะคุณครู ใบบัวมีคุณพ่อแล้วนะคะ” เด็กหญิงบุญชญาหันมากล่าวกับคุณครู ราวกับว่าเด็กน้อยต้องการอวดผู้เป็นบิดา ทำให้พฤกษ์ บุญนิสา และคุณครูเวรต่างยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู “สวัสดีค่ะน้องใบบัว หายดีแล้วใช่มั้ยคะ” คุณครูกล่าวกับเด็กน้อยด้วยความห่วงใย “หายแล้วค่ะ ใบบัววิ่งเล่นได้แล้วค่ะ” เด็กน้อยตอบกลับไปทันที “งั้นเราไปหาเพื่อนๆ กันนะคะ เพื่อนๆ เป็นห่วงใบบัวใหญ่เลย” คุณครูกล่าวก่อนที่พฤกษ์จะวางบุตรสาวตัวน้อยลง เพื่อที่เธอจะได้เข้าไปในโรงเรียน “ใบบัวคะ ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวเย็นนี้พ่อมารับ” พฤกษ์หันมากล่าวกับบุตรสาวตัวน้อย ก่อนจะจุ๊บแก้มป่องของบุตรสาวไปหนึ่งที “ฝากใบบัวด้วยนะครับคุณครู แกยังเจ็บแผลเป็นบางครั้งนะครับ” พฤกษ์หันไปกล่าวกับคุณครู