"ลุกขึ้น!"เสียงที่ดังมาพร้อมกับแรงกระชาก ปลุกคนหลับให้ตื่นขึ้น สลิสาลุกขึ้นแขนเรียวกอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาว "พี่จอม..."เพราะความงัวเงีย หญิงสาวจึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จอมทัพมองหน้าเธอก่อนจะออกแรงลากอีกครั้ง ต้องการปลุกให้เธอตื่นเต็มตา "ลุกขึ้น!"ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง "จะพาฉันไปไหน!"เมื่อได้สติน้ำเสียงที่อ่อนโยนในตอนแรกก็แข็งกร้าวขึ้น "เลิกแสดงแล้วเหรอ" "ฉันไม่ได้แสดง ปล่อย! พี่จะพาฉันไปไหน" "คิดว่าฉันอยากนอนกับขยะเน่าๆอย่างเธอหรือไง"คำพูดของเขาทำให้หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แล้วใครอยากให้เขามานอนด้วย "ไปอาบน้ำ!"จอมทัพออกคำสั่ง แล้วคว้าลงที่ข้อมือบาง "ฉันไม่อาบ!"ตวาดกลับพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง ถึงแม้จะเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่อยากทำตามคำสั่งเขา "เมื่อไหร่พี่จะพาฉันกลับ ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงฉันมาก" "พูดเหมือนเธอไม่เคยออกจากบ้าน พอชุบตัวเป็นคนรวยเข้าหน่อย ลืมกำพืดเดิมเลยเหรอ คุณหนูมะนาวลูกสาวแม่เลี้ยงนัยนา ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาจากไหน" "เลิกขุดคุ้ยอดีตได้แล้วพี่ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก" "ฉันจะพูดเธอจะทำไม" "ก็เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงพี่ ฉันทำให้พี่เลิกกับคุณแก้มก็จริง แต่ถ้าพวกพี่รักและเชื่อใจกัน ฉันหรือใครหน้าไหนจะแทรกเข้าไปได้ไหม พี่ลองคิดดีๆสิ ว่าแท้จริงแล้ว สาเหตุมันมาจากฉันหรือเปล่า ถ้าพี่รักกันจริง พี่จะไม่เลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!"สลิสาพูดออกมาด้วยความอัดอั้น เธอยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษก็แล้ว แต่เขาก็ยังจะรื้อฟื้น เธอก็ต้องลองใช้ไม้นี้ดู เผื่อจะได้ผล "ปากดี ลุกขึ้นเดียวนี้!" "ว้ายพี่จอม!"มือบางตะปบเสื้อเชิ้ตที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่จงใจกระชากมันออกไปอย่างแรง ตาคู่คมมองหน้าอกอวบอิ่มขนาดพอดีมือ ที่เจ้าของพยายามปกปิดมันด้วยแขนและมือทั้งสองข้าง เขาเคยเห็นมันมาหลายต่อหลายครั้ง ยังจะทำเป็นอายทุเรศสิ้นดี ร่างสูงลากคนเนื้อตัวเปล่าเปลือยออกมาด้านนอก อากาศหลังฝนตกหนาวจนเข้ากระดูก ริมฝีปากบางขบเข้าหากัน เมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยข่วน รู้สึกสะใจเมื่อเห็นรอยเลือดแห้งกรังเป็นทางยาว แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มันยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่เขาทำกับเธอ