อารัมภบท... นั่นเป็นครั้งแรกกับการได้เห็นหน้าของรติชา แล้วพรหมลิขิตก็เล่นตลกกับเขาอีกครั้ง... วันนั้นเขากำลังจะเดินทางกลับขึ้นเหนือ แต่เกิดลืมซื้อของบางอย่าง จึงจอดรถแวะซื้อของดังกล่าวในร้านสะดวกซื้อข้างทาง รถเขาจอดไว้ริมถนน ห่างไปเล็กน้อยเป็นป้ายรถเมล์ จำเป็นต้องเดินผ่าน ในขณะนั้นเองเขาได้ยินเสียงเรียกขอความช่วยเหลือ... ‘คุณ...คุณคะ รบกวนช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้ทีเถอะค่ะ คุณป้าท่านนี้อาการไม่ค่อยดีเลย ฉันจะพาแกไปส่งโรงพยาบาล’ เทวินทร์หยุดชะงักเท้าทันทีที่เขาถูกร้องขอ นัยน์ตาดุหรี่มองใบหน้าเรียวรูปไข่ มองผิวเผินเหมือนจะดูซีดลงเล็กน้อย หัวใจเขากลับเต้นถี่ระรัว มุมปากหยักของเขาเกือบยกสูงขึ้นอย่างลืมตัว เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายอย่างเทวินทร์ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ให้มันสงบนิ่ง ‘ไปรถผมก็ได้ครับ น่าจะเร็วกว่าเรียกรถแท็กซี่ ในขณะท้องฟ้ากำลังจะรั่วลงมาด้วยเม็ดฝน’ เทวินทร์อาสาอย่างไม่คิดลังเล เขาเป็นฝ่ายปราดเข้าไปพยุงร่างอ่อนแรงของหญิงวัยกลางคน รติชายกมือไหว้ขอบคุณเขาทันที สีหน้าดูติดเกรงใจ หากก็ดีกว่ารอให้ฝนตกจนอาจทำให้อาการของคุณป้าท่านนี้ย่ำแย่ขึ้นกว่าเดิม ‘ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณาช่วยเหลือเราสองคน’ (หากมีข้อผิดพลาดใดไรท์ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)