“เสื้อผ้าราคาแพงพวกนี้ มันไม่ได้ทำให้เธอดูสูงส่งขึ้นมาได้หรอกนะ” มือบางกำเข้าหากันแน่น เธอไม่ได้ถอยหนีไปไหนกลับยืนหยัดอยู่กับที่เผชิญหน้ากับเขาด้วยดวงตาสั่นระริก “ถ้าคุณศูรย์จะมาพูดแค่นี้ ก็เชิญออกไปจากห้องเถอะค่ะ พุดไม่เคยคิดจะชุบตัวเป็นหงส์อย่างที่คุณศูรย์ว่า คุณหนึ่งให้พุดแต่ง พุดก็แต่งแค่นั้น” สีหน้าของเขาไม่ได้มีท่าทีเชื่อถือเธอแต่อย่างใด “อย่างนั้นเหรอ ยายหนึ่งคงสงสาร อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ ยังหาผัวไม่ได้ ฉันหาให้เอามั้ย” มือเรียวตวัดเข้าข้างแก้มสากเต็มแรง หยาดน้ำตาหยดลงบนแก้มนวลก่อนเจ้าตัวเช็ดออกลวกๆ “เกลียดอะไรกันนักหนาคะ พุดไปทำอะไรให้” ใบหน้าดุดันหันมาหาคนถามช้าๆ ความเดือดดาลในอกพุ่งขึ้นมาจนเกือบปะทุออกมา มือแกร่งกระชากร่างเล็กเข้าหากอดรัดไว้แน่น ดวงตายังจับจ้องใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบด้วยความโกรธ ไม่เคยมีใครตบหน้าเขาอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ทำ เขาใช้มืออีกข้างจับปลายคางมนให้แหงนขึ้นสบตาดุดัน แววตาคู่นั้นเปล่งแสงของความเกลียดชังออกมาชัดเจนจนคนถูกมองใจสะท้านด้วยความเจ็บปวด ปล.ใครชื่นชอบพระเอกใจร้ายแต่สายเปย์ ไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ