“คราวนี้รู้หรือยังว่าใครเหนือใคร เจ้าหญิงไนย์ดา” “อยากฆ่าหม่อมฉันก็เชิญ!” “เจ้าอย่าห่วงไปเลย ยังไงเราก็ต้องลงโทษเจ้าแน่ ที่บังอาจคิดฆ่าเรา บังอาจคิดชิงบัลลังก์ที่เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้อง” “ถ้ายังงั้นก็ลงมือได้เลย ฆ่าหม่อมฉัน เจ้าชายถือไพ่เหนือกว่าแล้วนี่ เชิญลงมือได้เลย หม่อมฉันไม่มีทางร้องขอความเมตตาจากพระองค์แน่” “ฆ่าให้ตายมันง่ายไป อย่างเจ้าต้องถูกลงโทษด้วยวิธีอื่นถึงจะสาสมกับความบังอาจของเจ้า” เจ้าชายคาริมลงทัณฑ์ด้วยการกระแทกจุมพิตดุดันจาบจ้วง ไร้ซึ่งความปราณีลงไปบนโอษฐ์สีกุหลาบ ทรงซุกไซ้ลงมาตามลำคอระหงต่ำลงมาเรื่อยๆ กระทั่งเข้าครอบครองยอดถันสีหวาน สร้างความรัญจวนหฤหรรษ์หรรษาให้กับยอดถันทั้งสองข้าง ส่วนฝ่าพระหัตถ์ทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ทรงเลื่อนลงมานวดคลึงทั่วหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะประกบนวดเฟ้นทั่วดอกไม้หวานฉ่ำรักอย่างจาบจ้วงไร้ความอ่อนโยน “ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้” “หมดเวลาอุทธรณ์แล้วเจ้าหญิงไนย์ดา” เจ้าชายคาริม อัลมาส ไคยล์ ต้องเดินทางกลับจากประเทศอังกฤษมายังแผ่นดินรัฐไบลาร์ก่อนกำหนด เมื่อพระบิดาถูกลอบปลงพระชนม์ด้วยกองโจรกลุ่มหนึ่ง ที่มีความโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ เจ้าหญิงไนย์ดาลูกครึ่งอาหรับ-ไทย พระองค์เป็นแค่เพียงลูกของหญิงรับใช้ในตำหนัก ทว่าถูกเจ้าชายฮัสซันผู้กระหายในบัลลังก์หลอกใช้ให้เป็นหุ่นเชิด ให้เข้าไปลอบปลงพระชนม์เจ้าชายคาริม เพื่อหวังในบัลลังก์ของแผ่นดินทะเลทราย แต่มีหรือที่เจ้าชายคาริมจะยอมให้ถูกปลงพระชนม์ง่ายๆ จากที่เป็นนักฆ่าหมายจะปลิดชีวิตของเจ้าชายคาริม เจ้าหญิงไนย์ดากลับกลายมาเป็นทาสสวาทของเจ้าชายคาริม เชลยอย่างเจ้าหญิงไนย์ดาจะทำอย่างไร เมื่อพระองค์ต้องตกอยู่ในบ่วงสวาทอย่างไม่อาจถอนตัวได้