“ที่อยากไปเรียนแต่เช้า เพราะอยากไปหาไอ้หน้าอ่อนนั้นใช่ไหม?” ธีธัชเอ่ยถามพิชามนญ์ทันทีหลังจากที่เขาเหวี่ยงเธอเข้าห้องนอนจนร่างบางกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง “ไม่ใช่นะค่ะ”พิชามนญ์รีบอธิบายเป็นพัลวันเพราะไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ “ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ แล้วที่ฉันเห็นมันคืออะไร”ธีธัชตะคอกถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้า จนทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น “พี่ภูเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะ” พิชามนญ์พูดออกไปเสียงเบาหวิว เพราะเธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรงกับเธออีก “มันจะเป็นใครฉันไม่สน ฉันให้เธอไปเรียนเพื่อที่จะได้เอาความรู้มาทำงานใช้หนี้ฉันให้มันหมดๆไป ไม่ใช่ให้เธอไปเรียนเพื่อไปอ่อยผู้ชาย” คำพูดจาที่ดูถูกเธอ ทำให้พิชามนญ์ถึงกับเจ็บแปลบในใจ ใช่สินะ!! เธอมาที่นี้เพื่อใช้หนี้เขา เขาให้เธอเรียนก็ดีเท่าไหร่แล้ว คิดได้แบบนั้นน้ำตาเจ้ากรรมจึงไหลออกมาเป็นสายจนเธอกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “น้ำมนต์ไม่เรียนแล้วก็ได้ค่ะ ปล่อยน้ำมนต์ไปสิค่ะ แล้วน้ำมนต์จะไปหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุด” พิชามนญ์พูดออกไปอย่างเหลืออด “น้ำหน้าอย่างเธอจะไปทำงานอะไรได้ จบแค่มอ.ปลาย คงทำได้แค่ขายตัวเท่านั้นแหละ”ธีธัชพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขายอมรับว่าหวงคนตรงหน้า แต่ความหึงหวงมันมีมากกว่า “ถึงฉันจะต้องขายตัวก็ยอม ดีกว่าอยู่กับคนไร้เหตุผลแบบคุณ”ร่างบางพูดไปหวังจะประชดประชันแต่คนตัวโตกับโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “ถ้างั้นก็ขายให้ฉันก่อนเป็นไง”