“ปล่อยฉันนะ” นลินญาเสียงขุ่น เมื่อเขาลากเธอออกมาพ้นจากความวุ่นวายในงานเลี้ยง “แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นดีดดิ้น หรือต้องเป็นไอ้ตี๋นั่นคุณถึงจะเต็มใจ... อย่าลืมว่าผมน่ะ ผัวคุณ” เขายื่นหน้าเข้ามาอย่างคุกคาม “หยาบคาย” เธอตัวสั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว “แล้วจริงไหมล่ะ... คุณไม่น่าลืมง่ายเลยนะ” เสียงเย็นๆ มันทำให้เท้าบางๆ ก้าวถอยหลังไปอย่างหวาดหวั่น แต่ศิวะคว้าต้นแขนเอาไว้ พลางออกแรงกดปลายนิ้ว “ฉันเจ็บ...” “ก็อยากให้เจ็บไง” “คุณมันบ้า” “ก็คนบ้าๆ นี่แหละที่เป็นผัวคุณ” “หยุดพูดนะ” เธอร้องขึ้นอย่างสุดทน “ไม่หยุด” เขากระแทกเสียงกลับไป “และนอกจากจะไม่หยุดแล้ว ยังจะเตือนความจำคุณด้วย...” เขารั้งเธอเข้าประชิดอก “อย่าทำบ้าๆ นะ... ฉันไม่ยอมคุณหรอก” “สู้ผมได้รึ” “อย่าท้าฉัน” “ไม่ได้ท้า แต่เชื้อเชิญ... เอาสิ” เขาเสียงหยัน ยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างท้าทายฝ่ามือ... เธอนึกๆ อยากตบให้เต็มแรงนัก “เชิญคุณบ้าไปคนเดียวเถอะ” นลินญาเสียงห้วน พร้อมสะบัดหลุด แล้วหันหลังหวังกลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้ง “จะไปไหน” “ฉันก็จะกลับเข้าไปในงาน...” “ฝันไปสิ... ผมไม่บ้าปล่อยให้คุณกลับไปหาไอ้ตี๋นั่นหรอก” เขาพูด แล้วกระชากเต็มแรง ก่อนยกลอยหวือขึ้นเหนือพื้นอย่างเร็ว... นลินญาดิ้นรน พลางทุบตี ทั้งหยิกข่วนอย่างไม่ยินยอม “ถ้าไม่หยุดดิ้นละก็ ผมจัดการคุณตรงนี้แน่” เสียงข่มขู่ห้าวห้วนใช้ได้ผลเสมอ... เธอนิ่งทันที ด้วยตระหนักดีว่าเขาไม่เคยแค่พูดขู่อย่างเดียวเลยสักครั้ง