ความรักที่บังคับใจกันตั้งแต่ต้น มีแต่ฉุดรั้ง และไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย ยิ่งนานไปยิ่งทำให้บาดหมางใจกันไปป่าวๆ ทางที่ดีที่สุดคือเธอต้องเดินออกมาและอย่าหวนกลับไปอีก นี่คือประโยคแรกที่เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้เจอเธอที่หายไปนานถึง 5 ปี .... “ดูเธอมีความสุขขึ้นนะ” เสียงของชายหนุ่มดังมาจากข้างหลัง ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ แค่ได้ยินเสียงหญิงสาวก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร แต่ทุกอย่างกลับแย่ยิ่งกว่า เมื่อมันไม่ได้มีแค่คนสองคนอีกต่อไป ... “อัลเบิร์ต อย่ากวนซิจ๊ะ” หญิงสาวเรียกชื่อชายอีกคน ทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ กำลังจะหลับท่ามกลางอ้อมแขนเธอนั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันตา ‘เดี๋ยว!’ มันเป็นใครแล้วทำไมเธอถึงละเมอชื่อมันตอนนี้ ตอนที่เขากำลังกวนเธออยู่แบบนี้เหมือนการนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ และที่สำคัญคือทำไมตอนเช้าๆ มันถึงมากวนเมียเขาได้ ชายหนุ่มที่ยิ่งคิดก็ยิ่งหึงจนเลือดขึ้นหน้าได้แต่คิดไปต่างๆ นาๆ “ตื่น! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ เกษ” ชายหนุ่มสบถชื่อจริงออกมาด้วยความโกรธ “อัลเบิร์ต บอกว่าอย่ากวน วันนี้วันหยุดไงจ๊ะ” หญิงสาวยังคงพึมพำอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเองที่ตอนนี้คนตรงหน้าโกรธจนเป็นไฟ “ฉันบอกให้เธอตื่น!!” ชายหนุ่มพูดพรางจับหญิงสาวที่นอนอยู่ลุกขึ้นและเขย่าอย่างแรง “....” แต่ได้เพียงความเงียบจากหญิงสาวเพราะเธอยังคงสลึมสลืออยู่ “ใครคืออัลเบิร์ต และไออัลเบิร์ตนั่นมันเป็นใคร” ชายหนุ่มรีบถามเมื่อเห็นหญิงสาวลืมตาขึ้น เมื่อเขาเจอความที่หายไปมานานอีกครั้ง เขาจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ....