"“ประเทศที่คุณไปเรียนหนังสือ เขาเป็นกันแบบนี้เรอะ หมั้น แล้วก็ชิ่งหนีเลย มันไม่ด้อยพัฒนาไปหน่อยเรอะ คนที่เรียนจบสูงๆ อย่างน้อย ก็ควรรู้กาละ และ เทศะ เป็นเบสิค ใช่มั้ย?” พวกเพื่อนๆ หล่อน พากันอมยิ้ม แล้วก็หันไปชมนก ชมไม้ เมื่อเขาเม้มปาก กัดฟันตอบ “กาละ ที่คุณว่า มันใช้กับงานที่..ต่างคน ต่างเตรียมมาอย่างถูกแบบแผน แต่นี่ มันพรวดพราด ผมมีนัด ก่อนรู้ตัวว่าจะต้องบึ่งมาเป็น..ทานโทษ สามี คุณ ซะอีก” แทนที่อีกฝ่ายจะเขิน หรือโกรธ หล่อนกลับยิ้ม พยักหน้าหงึกๆ “อ้อ ถ้าคุณทราบว่า พิธีที่จะทำต่อจากนี้ไป คือการเป็น..” สามี” ของฉัน ก็ โปรด รักษามารยาท อยู่รอจนกว่าจะเสร็จพิธี ซึ่ง มันคือ พรุ่งนี้ และ..คุณต้องไปเยี่ยมพ่อฉัน ด้วยกัน” ถ้าเขาหยาบกว่านี้ อิทธิก็อยากกระแทกกลับไปทีเดียวว่า เขาไม่ยินดีเป็นสามี หล่อน ตั้งแต่วันนี้หรอก... เป็นเพราะ คุณแม่อยู่ด้วย และ เป็นเพราะ..... ยอมรับว่า เขาจำเป็นต้องสงบปากคำ เพราะตะหนักแล้วว่า แม่คนนี้ ปากคอ..ร้ายพอที่จะทำให้เขาหน้าม้านได้ “อิทธิ์ ไป ไปนั่งพักก่อนจ๊ะ ฤดี หนูไปเติมแป้งสักหน่อยดีไหม ประเดี๋ยวไปหาคุณพ่อ ท่านจะได้เห็นหนูสวยเป็นพิเศษไงจ๊ะ” “ได้ค่ะ เพื่อพ่อ หนูทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!” ประโยคนี้ เน้นมาอย่างจงใจ อิทธิเบะปาก ต่อให้ในใจอย่างดุเดือด เชอะ เพื่อพ่อ กระทั่ง ยอมเป็นเมียใครก็ได้..แม่คุณเอ๋ย กตัญญู สุดๆ!"