มนตราบทใดเลยจะเทียบเทียมเท่ามนตร์รักมนตร์เสน่หาที่ตราตรึงเกินห้ามใจ “อย่าดิ้น” เสียงห้าวดุ ฝ่ามือใหญ่ลูบหน้าท้องแบนราบ ป่ายปัดวาดสูงเรื่อยถึงใต้ราวนม ลูบไล้บีบคลึงนวลเนื้อ เคล้นขยำมัวเมาพร้อมกันทั้งสองมือ เต้าอวบอิ่มนิ่มนิ้ว เขาคลึงเบาๆ ผ่านเสื้อเนื้อบาง หากคนรับซ่านซาบถึงหัวใจ มันไม่ถูกต้อง มันไม่ควรเกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สำหรับเธอ เขาคือบุคคลต้องห้าม ห้ามคิด ห้ามฝัน ห้ามรู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่เธอดันเสพย์ติดเขา ยอมทุกอย่าง อย่างกับทาสสวาทในกรงกาม