หนังสือ ไสยศาสตร์วิทยา เล่มสอง ว่าด้วยประสบการณ์เกี่ยวกับเวทย์มนต์คาถาตามตัวแบบทฤษฎีสัจนิยม ชิ้นนี้ จะอยู่ในหมวดหมู่: สังคมและชุมชน ไม่ได้ลงในหมวดนิยายลึกลับ/เขย่าขวัญ เหมือนเล่มแรก เพราะผู้เขียนเห็นว่ามันออกๆ ไปทางกึ่งๆวิชาการค่อนข้างที่จะมากกว่า คืออาศัยตัวบททฤษฎีสัจนิยม แต่ไม่ได้ยกแก่นของทฤษฎีนั้นมาอธิบายความให้หนักหน่วง เหมือนยาขมที่อ่านแล้วหนักหัวกันไปหลายชั่วโมง ในขณะที่อ่านงานชิ้นนี้จบลง เนื่องจากผู้เขียนต้องการให้งานออกมาในทำนองที่ว่าอ่านง่ายที่สุด เป็นไปในลักษณะนวนิยาย แบบท้าทายความเชื่อ และแฝงไปด้วยหลักพื้นฐานทางวิชาการเล็กๆ น้อยๆ ตัวแบบสัจนิยมนั้น เราจะพบในหลายนักปราชญ์ระดับโลก ที่มีอุดมการณ์หรือความเชื่อในแบบนี้ เช่น มาคิอาเวลลี นักปรัชญาการเมือง หรือ บิดาทางรัฐศาสตร์สมัยใหม่ คือมองโลกตามความเป็นจริง แต่มากระนั้น ผู้เขียนก็หาได้เขียนไปทำนองที่ว่า สังคมมนุษย์ประกอบไปด้วยความเห็นแก่ตัว ชั่วร้าย ไปเสียหมด งานชิ้นนี้จึงเป็นไปในทำนอง ผสมผสานระหว่างสัจนิยมและอนุรักษนิยมไปในตัว กล่าวคือ มองแบบที่ตาเนื้อพบ และยังแฝงอนุรักษ์ไว้อีกต่อหนึ่ง คือการสงวนไว้ซึ่งลัทธิความเชื่อเหล่านี้ ผู้เขียนเองก็มอยากให้สูญหายไปกับสังคมไทย เนื่องจากเห็นว่า ไม่ว่าจะเป็นรอยลักอักขระเลขยันต์ ตามเรือนร่างของมนุษย์ ประเพณีที่เคยปฏิบัติสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน บางสิ่งบางอย่างก็สามารถนำมาซึ่งความเป็นอยู่ที่ดีได้เสมอ หากท่านผู้อ่านได้อ่านภาคแรกจนจบแล้ว จะพบว่างานเรื่อง "ไสยศาสตร์วิทยา" ของผู้เขียนนั้น ไม่ได้มีความลึกลับ น่ากลัว แต่ประการใด เช่น เรื่องงากระเด็น ผู้เขียนก็เติมในส่วนของเหตุการณ์ต่างๆ อันเป็นเรื่องเล่าในป่าปริวาส ที่ กาญจนบุรี อันผู้เขียนเคยไปพักแรมที่นั่น หลายราตรี เพื่อออกจากอาบัติหนัก และชำระศีล 227 ให้บริสุทธิ์ และจะพบอีกว่า "ไสยศาสตร์วิทยา" ของผู้เขียนนั้น ไม่ได้เชิญชวนผู้อ่าน ให้หลงงมงาย แต่ประการใด เช่น งั่งตาแดง เครื่องรางอาถรรพ์สายดำ มหาเสน่ห์ จริงๆ แล้วมันคือเครื่องรางที่ปลุกความมั่นใจผู้สวมใส่หรือห้อยมันมากกว่า ซึ่งผู้เขียน บอกไว้ในเล่มแรก กล่าวโดยสรุป "ไสยศาสตร์วิทยา" เป็นเพียงหลักความเชื่อของคนไทย ทั้งนี้ผู้เขียนเองก็ไม่ได้ต้องการลบหลู่ แต่ต้องการบอกกับคนอ่านว่า เลิกเชื่อแบบไร้เหตุผล โดยนำทฤษฎีตะวันตกมาจับประเด็น เชื่อมโยงกับหลักธรรมคำสอนทางพระพุทธศาสนา แต่ไม่ได้บอกกันตรงๆ อาศัยเขียนๆ เป็นนิยายลึกลับ และแฝงสิ่งเหล่านี้ไว้ในเนื้อหา หากต้องการอ่านงานชิ้นนี้แล้วไม่รู้สึกกลัว ทึ่ง สยอง คงไม่ใช่เรื่องแปลก (แก้ตัวกันตรงนี้เลย) เพราะผู้เขียนเอง ต้องการให้งานชิ้นนี้ออกไปแบบนั้น คือ มองโลกแบบความเป็นจริงตามหลักวิทยาศาสตร์ และหลักเหตุผล เท่าที่จะทำได้