“พี่ทุยคะ ยังไม่เห็นมีใครมาสมัครเป็นครูเลยค่ะ” ข้าวปุ้นจับมือหนานุ่มเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่กำลังยิ้มมองโรงเรียน “ไม่เป็นไรจ่ะข้าวปุ้น ถึงไม่มีใครมาเป็นครูที่นี่ พี่ทุยก็เป็นครูสอนคนเดียวก็ได้นะ” มือหนานุ่มลูบหัวเด็กหญิงผมม้าหน้าตาน่ารักและตอบกลับเธออย่างเอ็นดู “อีกสองสามวัน ข้าวปุ้นชวนเพื่อน ๆ มาช่วยกันทำความสะอาดนะ เราจะได้ช่วยกันจัดโต๊ะที่ชาวบ้านช่วยกันทำเล้วเปิดเรียนพร้อมกันกับโรงเรียนอื่น ๆ ในตัวจังหวัดกันเลย จะได้เรียนทันกับเขา” “จ้ะพี่ทุย” …. . ติ๊ง...สัญญาณของเฟสบุคแจ้งเตือนในเมสเซนเจอร์ดังขึ้น “รับคุณครูสอนภาษาอังกฤษที่เป็นลูกครึ่งหรือเปล่าคะ” ดาด้าเขียนข้อความถามในเมสเซนเจอร์ของทุย “คุณดาด้า… กำลังจะบอกว่าคุณจะมาสอนที่โรงเรียนของเราใช่ใหมครับ” ทุยคีย์ข้อความตอบกลับ “ใช่ค่ะ แต่ว่าดาด้ายังไม่ได้ขออนุญาตคุณแม่กับคุณพ่อเลย ไม่รู้ว่าท่านสองคนจะว่าอย่างไร...แต่ดาด้าอยากไปสอนมากเลยนะคะ ดาด้าชอบโรงเรียนบนดอย ไม่วุ่นวาย ไม่มีแสงสีมากมาย ไม่มีรถติด” “คุณดาด้าต้องลองถามคุณพ่อคุณแม่ของคุณดูนะครับ ที่นี่มีบ้านพักให้ วันนี้ ดึกแล้วนอนก่อนเถอะครับ...” “ขอให้ท่านอนุญาตให้คุณดาด้ามาเป็นครูที่นี่นะครับ…ฝันดีครับ ผมจะรอฟังข่าวดี”