“หากเจ้าไม่คิดหนี ก็จะไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” น้ำคำราบเรียบพูดออกมาคล้ายเห็นใจ “หากท่านเห็นใจหญิงตัวเล็ก ๆ เช่นข้า ข้าก็จะไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” หลันฮวามุ่ยหน้าต่อว่าเขา “เจ้าเป็นคนยังไงกัน แทนที่จะสำนึกในความผิดของตัวเอง กลับโทษคนอื่น” ซีเหรินขมวดคิ้วแปลกใจในความคิดของนาง ก่อนที่หญิงสาวจะหน้างอ แล้วหันไปทางอื่น “ตอนนี้ข้าเดินไม่ได้แล้ว ท่านจะทำยังไงกับข้า จะแบกข้าไปให้กับทางการเช่นนั้นฤา เห็นข้าตัวเล็กเช่นนี้ แต่ความจริงแล้วตัวข้าหนักมาก ๆ ท่านยายเคยบอกว่า ข้าหนักยิ่งกว่าหมูสองตัวรวมกันเสียอีก ท่านสองคนไม่มีทางแบกข้าไหวหรอก ทิ้งข้าไว้ตรงนี้จะได้ไม่เป็นภาระต่อกัน ท่านไปตามทางของท่าน ข้าไปตามทางของข้า...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวพูดจบ หลันฮวาก็ถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นจากธารน้ำทันที หญิงสาวอ้าปากค้างพลันเบิกตากว้าง “หากเจ้าไม่หุบปาก ข้าจะโยนเจ้าลงตรงนี้” เมื่อเห็นชายหนุ่มพูดเช่นนั้น นางก็เลื่อนสายตามองดูด้านล่างที่มีแต่หินแหลมคมเรียงรายเต็มลำธารไปหมด พลางกลืนน้ำลายแล้วยอมให้เขาอุ้มกลับไปยังรถม้าเช่นเดิม