จวบร้อยปีผ่านไปด้วยใจมั่น คอยคืนวันแห่งรักประจักษ์ผล วอนเทพไท้ในฟ้าบันดาลดล ให้หนึ่งคนใครนั้นพลันกลับมา ละอองจันทร์ ช้อนตามองเธอ บุราณาเห็นในประกายตางามคล้ายมีแววรำลึกและแฝงไปด้วยความรู้สึกอันแสนลึกซึ้ง ซึ่งเธอเดาว่า คนที่หล่อนกำลังนึกถึงในเวลานี้คงเป็นคนรักของหล่อนแน่ ๆ “ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีใครคนหนึ่งเคยพูดกับฉันแบบนี้” “ณาเดาว่าต้องเป็นคนรักของคุณ” การรอคอยของหัวใจ ไม่อาจหยุดลงได้ด้วยกาลเวลา ทุก ๆ อักษรที่กลั่นออกมา คำนั้นทรงค่าแทน....กาละภักดิ์