“ที่คุณทำอยู่มันก็มากเกินพอแล้วค่ะ เพราะฉันก็เป็นฝ่ายผิดที่ข้ามถนนไม่ดูรถเหมือนกัน” หญิงสาวเอ่ยด้วยความเกรงใจ “คุณอย่าคิดมากเลยครับ ที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อมนุษยธรรม แล้วที่สำคัญตั้งแต่ยายพิมมาเฝ้าคุณท่านก็ไม่ได้ขายของอีก ผมคงไม่สามารถปล่อยให้พวกคุณทั้งสองลำบากเพราะผมได้หรอกครับ” ภูผายังคงไม่ยอม เขาต้องการลบความรู้สึกผิดด้วยตัวของเขาเอง “ปล่อยให้คุณภูผาเขาดูแลเราเถอะนะลูก ไว้วันหน้าเราค่อยตอบแทนเขาก็ได้” นางพิมกล่าวกับหลานสาวเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจให้ภูผาได้ทำตามที่ต้องการ นางเชื่อว่าวันใดวันหนึ่งนางอาจจะมีโอกาสได้ตอบแทนภูผาบ้าง “คนอย่างเราจะเอาอะไรไปตอบแทนเขาล่ะยาย” พิชชากล่าวประท้วงกับยายด้วยความไม่พอใจ “งั้นก็เปลี่ยนเป็นเลี้ยงข้าวเย็นผมทุกวัน ซักหนึ่งเดือน แค่นี้ก็ถือว่าเราหายกัน” ภูผากล่าวเสียงเรียบ เขาไม่ได้ต้องการรับประทานอาหารที่บ้านของเธอ แต่แค่เขาต้องการให้เธอยอมให้เขาดูแลเธอระหว่างที่เธอต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล “ยายตกลง คุณภูผามากินที่บ้านได้เลย มากกว่าหนึ่งเดือนก็ได้นะ” นางพิมรีบตกลงแบบมัดมือชกหลานสาว เพราะถ้านางมองไม่ผิด ภูผาอาจจะมีใจให้หลานสาวนาง และถ้าไม่คว้าโอกาสดีๆ ที่จะได้ใกล้ชิดกับเศรษฐีเช่นภูผาไว้ หลานสาวของนางอาจจะไม่มีโอกาสนี้อีกเลย “ยาย!!” พิชชาเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ในขณะที่ภูผาได้แต่ยกยิ้มด้วยความพอใจ