“หยุดทำเป็นสะดิ้งเหมือนไม่เคยเสียทีเถอะ! ใครเขาจะให้เธอจากไปง่ายๆ ฉันเสียเงินไถ่บ้านกับโรงสีกระจอกของพ่อเธอมาแล้วยังต้องเสียเงินวิ่งเต้นเรื่องคดีความของเธออีก คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปให้โง่เหรอ!?” ปัณณวัฒน์เอ่ยถ้อยคำบันดาลโทสะดุดัน พลางระบายรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากออกมา พร้อมกับมือแข็งแรงที่รัดเอวคอดกิ่วเอาไว้ไม่ต่างจากปลอกเหล็ก ผิดกับภายในใจที่ร้อนรุ่มกับความรู้สึกบางอย่างเพราะร่างบางนุ่มนิ่มที่กำลังบดเบียดแนบร่างเขาไปทั้งตัว มันกำลังทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง จนต้องคอยนับหนึ่งถึงสิบในใจเบี่ยงเบนความคิดเพื่อเตือนสติตัวเองให้เลิกโง่เง่าเสียที “คุณต้องการอะไรจากฉัน...แม่ฉันรู้แล้วว่าเราจะแต่งงานกัน ป่านนี้ท่านคงกำลังรอคอยฟังข่าว” เธอถามเสียงสั่นพลันนึกถึงใบหน้าอันเปี่ยมสุขของมารดาที่ต่างจังหวัดยามที่ทราบว่าเธอจะได้แต่งงานกับเขา ความเสียใจก็แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่อก “ฉันก็แค่...เก็บเธอไว้ตักตวงความสุขจากความสาวของเธอจนกว่าฉันจะเบื่อ เธอเพิ่งโดนฉันเอาไปสองหนเองน่าจะรับได้อีกเยอะ รอหน่อยแล้วกันจนกว่าฉันจะตัดสินใจเขี่ยเธอทิ้ง” “คนใจร้าย หยาบคายที่สุด!” “ส่วนเรื่องแม่เธอ...นั่นคือหน้าที่ที่เธอจะต้องจัดการเอง หรือจะบอกกว่าถูกลดสถานะเป็นเมียเก็บเกรดเอของฉันก็ตามใจ คิดในแง่ดีหน่อยถือว่ายังดีกว่าอีตัวในซ่องก็แล้วกัน” เสียงห้าวบอกอย่างรื่นรมย์ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะส่งปลายจมูกโด่งก้มลงไปสูดความหอมกรุ่นของซอกคอสาว ตามด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวแล้วจูบไล้ขึ้นไปยังแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหวก่อนเอ่ยพึมพำอยู่ข้างหู “เธอมันก็แค่สินค้าชิ้นหนึ่งของฉันเท่านั้น…จำใส่สมองเอาไว้”