คำสั่งหัวใจ โดย...บัวริน อารัมภบท “หิวไหม” “ไม่...”หล่อนปฏิเสธ แต่เขากลับกดร่างบางลงนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว หล่อนมองเขาตาเขียวปัด “จะบังคับกันไปถึงไหนนี่” “คุณไม่ได้กินข้าวทั้งวันเลยนะผมรู้” “มันเรื่องของฉัน” “ไม่กินใช่ไหม”เขามองหล่อนอย่างเอาเรื่อง หล่อนเมินหน้าไปทางอื่นอย่างเย่อหยิ่ง ไม่สนใจกับข้าวที่เขาให้คนของเขาเตรียมเอาไว้ให้ “ไม่!” “ตามใจ งั้นผมกินก่อนล่ะ ผมตามหาคุณทั้งวัน หิวจะแย่อยู่แล้ว”เขาตักอาหารใส่ปากอย่างไม่สนใจหล่อนอีก ภาวิศาท้องร้องขึ้นโดยไม่รู้ตัว อีตาบ้า...มากินยั่วกันอยู่ได้ หล่อนค้อนเขาอย่างขวางๆ ทำท่าจะลุกหนี ตอนนี้น้ำลายสอไปหมดแล้ว เพราะหิวจัดขึ้นมากะทันหัน “ผัดผักรวมนี่รสชาติไม่เลวเลยนะ...แกงนี่ก็อร่อยทีเดียว”เขาตักอาหารเข้าปากตุ้ยๆ หล่อนลอบกลืนน้ำลายอย่างนึกฉุนคนแกล้งยั่วหล่อน อีตาบ้า...ทำไมไม่เรียกหล่อนอีกนะ...เขาควรคะยั้นคะยอหล่อนซิถึงจะถูก แต่เขากลับกินเอากินเอา ไม่คิดจะเรียกกันบ้างเลย หล่อนมองอาหารบนโต๊ะตาปรอย ลอบกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ ไม่รู้ว่าเขาแอบยิ้มอยู่ หลังจากลอบมองหล่อนอย่างขำๆ “จะหมดแล้วนะ ไม่กินหรือไง” หล่อนค้อนเขาอย่างขวางๆ“ไม่กินเสียให้หมดเลยล่ะ” “อิ่มแล้ว...ที่เหลือนั่นเหลือไว้ให้คุณ กินซะ ถ้าไม่กินจะเอาไปทิ้ง” “บ้าเหรอ...ทิ้งทำไม เสียของ”ภาวิศารีบหยิบช้อนมาตักกินอย่างหิวจัด ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อาหารอร่อยๆจริง หล่อนเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันอย่างเขาว่าจริงๆ หล่อนมัวแต่คิดหนีกลับบ้าน เอาเข้าจริงๆ กลับทำไม่สำเร็จ น่าโมโหเหลือเกิน หล่อนเชิดหน้าใส่เขาอย่างยโส “คุณคิดหรือว่าจะขังฉันไปได้ตลอดชีวิต” เขาส่ายหัวไปมา “มีเหตุหน่อยซิคุณ” รักด้วยใจ บัวริน 💕