โจรขโมยใจ โดย...บัวฉัตร อารัมภบท ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด พลอยรัศมีลุกขึ้นนั่ง “ฉันเอง”เขาพูดฝ่าความมืดราวกลัวว่าหล่อนกลัว หล่อนกลัวจริงๆนั่นแหละ ใจหล่อนเต้นตึกตั๊ก เหงื่อเริ่มซึมออกมา “คุณ...ต้องการอะไร?” “เธอ”คำตอบง่ายๆสั้นๆ แต่กลับทำเอาหล่อนตะลึงตากค้างไปเลยทีเดียว...คนเลือดเย็น ไม่มีหัวใจ เห็นแก่ตัว... “ไม่!”หล่อนตอบกลับไป “ออกไปนะ...ไม่อย่างนั้นฉันร้องจริงๆด้วย” ภูวรินหัวเราะหึๆในลำคอ“ร้องให้ใครฟังล่ะ...ไม่เอาน่าอย่าปฏิเสธฉันเลย ยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบแม่เธอก็เถอะ” ไม่ชอบหรือ? คนไม่ชอบกันเขามีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแบบนั้นล่ะหรือ หญิงสาวเถียงเขาในใจ พลันหญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจขึ้นมา เมื่อนึกว่าเขากับแม่เคยทำอะไรกันอย่างที่เขาเคยทำกับหล่อน น่าขยะแขยงที่สุด! ความคิดนั้นทำให้หญิงสาวปฏิเสธเขาอย่างรุนแรง หล่อนเหวี่ยงหมอนปาใส่เขา ไม่ยอมให้เขาเข้ามาใกล้ “ออกไปนะ...ออกไปเดี๋ยวนี้” เขายกมือขึ้นกันเอาไว้ แต่ยังไม่ยอมหยุดเดินเข้ามา พลอยรัศมีร้องตะโกนออกไป “ไม่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ” “อย่างนี้ก็สนุกซิ ฉันต้องเอาเธอจนนั่นแหละ”น้ำเสียงเขาเด็ดขาด และหยาบคายร้ายกาจที่สุด พลอยรัศมีขบฟันแน่น มองฝ่าความมืดไปอย่างโกรธๆ “ฉันไม่ยอมคุณหรอกคนบ้า ฉันไม่ใช่สัตว์นะ คุณจะได้มาสมสู่ฉันแบบนี้”หล่อนร้องออกไปอย่างเจ็บใจ หากแต่ภูวรินไม่ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวแม้แต่น้อย เขาดันทุรังเข้ามาจนถึงตัวหญิงสาวจนได้ หล่อนร้องกรี๊ดออกมา...รัวทุบใส่อกเขาเป็นพัลวัน ร้องออกไปอย่างเจ็บใจว่า “ฉันเกลียดคุณ” “ก็ช่างเธอซิ...ใครไปสนล่ะ เอาล่ะ ถอดเสื้อผ้าได้แล้ว หรือว่าจะให้ฉันถอดให้ รับรองเลยว่ามันจะอาจใส่ไม่ได้อีกแน่”น้ำตาแห่งความชิงชังไหลออกมา หล่อนขัดขืนเขาอย่างเต็มที่ รักด้วยใจ บัวฉัตร