“น้าอ๋อ เย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี วันนี้กินสปาเกตตีตอนเที่ยงแล้วจะอ้วก ตอนเย็นสั่งอาหารไทยๆ กินแล้วกันเนาะ” บัวตองพูดออกมา แล้วหยิบบิสกิตเข้าปากเคี้ยวอย่างสบายอารมณ์ “เย็นนี้น้าไม่ว่างน่ะบัว บัวคงได้กินคนเดียว” ใบบุญพูดหน้าเจื่อน แล้วพยายามกลบเกลื่อนด้วยการกดอินเตอร์คอมสั่งให้รุ่งฟ้าเตรียมของว่างสำหรับเวลาพักเบรกของเธอและหลานสาว “โอ้โห ตรงเวลาเป๊ะ บ่ายสี่โมงก็ต้องมีกาแฟพร้อมเสิร์ฟ” “จะได้ไม่เสียงาน พักก็คือพัก เหนื่อยสายตัวแทบขาด” ใบบุญพูดพลางยืดแขนยาวออกไปสุดตัว เพราะก่อนหน้าที่จะตั้งหน้าตั้งตารับส่งข้อความเมื่อครู่ เธอเพิ่งจะเดินขึ้นมาบนห้อง หลังจากออกไปเดินสำรวจรีสอร์ต เพราะได้รับแจ้งว่า ห้องน้ำในส่วนของที่พักกระท่อมกลางน้ำมีปัญหา และมีหลายจุดที่ต้องปรับปรุงเป็นการด่วน “อื้อ เมื่อกี๊น้าอ๋อว่าไงนะ ไม่ว่างแล้วจะไปไหนเหรอคะ” “คุยเรื่องงานกับคุณอนันต์ เฮ้อ ผลัดเค้ามาหลายรอบละ” ใบบุญทำเสียงหน่ายๆ โดยที่ไม่กล้าสบตาหลานสาวที่มองมาอย่างเป็นห่วง “ให้บัวไปด้วยมั้ยคะ” “ไม่ต้องๆ” ใบบุญรีบปฏิเสธทันควัน “งั้นน้าอ๋อก็ควรหาเวลาพักบ้างนะ บัวเป็นห่วงนะคะ” นั่นไง คำพูดที่รับสัมผัสได้อย่างอ่อนโยนนั้นของบัวตองถึงกับกระตุกใจคนฟังให้ปวดแปลบ ได้แต่บอกกับใจตัวเองว่าต้องจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุด ว่าแล้วทั้งเรื่องใจและร่างกายที่อ่อนล้า ก็พาเธอไปจมตัวเองอยู่บนเก้าอี้นวดไฟฟ้า พลันเสียงครางครืดๆ ของเครื่องที่เริ่มทำงาน ก็เหมือนจะกล่อมให้คนล้าหนักได้นอนพักสายตา เผื่อว่าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งจะได้มีแรงสู้กันอีกหน ถึงแม้นตอนนี้อยากจะติดต่อหาคนรักเหลือเกิน แต่เธอก็ยังเกรงใจหลานสาวที่รู้แน่ๆ ว่าคงไม่รู้สึกดีนัก หากเธอจะมาออดอ้อนขอกำลังใจจากคนรัก ทั้งที่บัวตองยังทนโท่อยู่ตรงนี้ “ตอนนี้เวลาพักเบรก บัวโทรหาโฟร์ทได้ใช่มั้ยคะ” บัวตองถามเอากับคนที่ยังหลับตา แต่ก็ยังจะยกมือขึ้นมาทำท่าโบกว่าจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ว่าแล้ว คนที่เพิ่งจิบกาแฟไปได้อึกเดียวก็ทำตามใจปรารถนาทันที และแล้วการพูดคุยกับคนที่เพิ่งรับสาย ก็กลายเป็นถ้อยคำที่ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาของใบบุญมาโดยตลอด จนกระทั่งมือบางเผลอกำแน่นขึ้น เมื่อเรื่องราวชักจะวกเข้าใกล้ตัวมากขึ้นเรื่อยๆ “ทำไมล่ะ ไม่ว่างอีกคนแล้วเหรอ งั้นเราก็กินข้าวคนเดียวสิ” ฉึก! คำพูดประโยคเดียวที่ทำให้คนแอบฟังอยู่เงียบๆ ถึงกับเปลือกตากระตุกถี่ “โอเคๆ แค่รู้ว่าไม่เป็นอะไรเราก็สบายใจละ แค่นี้น้า นอนต่อเถอะ”