“อาหลาง... หึ นายมันก็แค่ที่ระบายอารมณ์ของฉัน” มาเฟียหยิบเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากของทาสรักหนักๆ ทีหนึ่ง แล้วเดินออกไปจากห้องนั้นปล่อยให้อีกฝ่ายนอนอย่างเดียวดายเหมือนเช่นทุกครั้งที่เคยทำ “คุณหลิว จะมีสักวันไหมที่ผมจะเป็นคนสำคัญของคุณบ้าง...” ไป่หลางลืมตาขึ้นมองร่างหนาที่เดินพ้นประตูไปพึมพำเสียงแผ่วพร่าด้วยความเจ็บช้ำ หัวใจปวดปร่าร้าวรานไม่เคยจางหาย เมื่ออีกฝ่ายยังคงทำร้ายหัวใจของเขาไม่สิ้นสุด แต่หัวใจเจ้ากรรมมันกลับไม่ยอมถอนใจยังคงปักใจรักมั่น ยอมให้อีกฝ่ายทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเสพติดความเจ็บปวด หวังเพียงสักวันจะได้รับความสำคัญ จะมีค่าเป็นคนในหัวใจของมาเฟียหนุ่มบ้าง