หากย้อนกลับไปเมื่อ ๑๐ กว่าปีที่ผ่านมา ช่วงที่สื่อเทคโนโลยียังไม่ได้ส่งถึงมือเด็ก ไม่มี Social Media ไม่มีความห่างไกลที่เกิดจากเทคโนโลยี มีเพียงการเล่นรูปแบบต่างๆ ที่ทำให้ช่วงชีวิตในหมู่เพื่อนไม่เคยห่าง การเล่นที่ต้องใช้ไหวพริบปฏิภาณ การเล่นที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ การเล่นที่เสี่ยงอันตราย การเล่นที่ส่อถึงอบายมุข ซึ่งทุกการเล่นมันมีนัยสำคัญที่ซ้อนเร้น และมีส่วนหล่อหลอมให้เราเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่แตกต่างกัน ผู้เขียนจึงเฝ้านั่งคิดทบทวนหวนถึงอดีต และคิดว่าหากมีการบันทึกเรื่องราวความทรงจำอันดีเหล่านั้นเอาไว้ ก็จะทำให้เกิดความคงอยู่ของความสุขในวัยเด็กและกลายเป็นความทรงจำผ่านลายลักษณ์อักษรที่ยืนยง เพื่อถ่ายทอดให้ผู้อ่านและเยาวชนรุ่นหลังได้รับรู้