สาวขี้เหงาอย่างศิรินชอบท่อนราตรี แต่วันหนึ่งเมื่อเจอเคราะห์กรรมถูกพาไปรุมโทรม... นั่นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ปีศาจที่แท้ที่จริงรอออกโรงหลังจากนั้นต่างหาก! . “เป็นไง? จำผมได้หรือยัง” จำได้! คนขี้อวดอย่างเขาใครจะจำไม่ได้ ก็แม่สาวอ้อนแอ้นข้างห้องพาเขามาที่คอนโดหลายครั้งแล้วนี่ บางครั้งเจอกันจะๆ บางครั้งแค่เห็นหลังไวๆ แต่ครั้งที่ทำให้จำได้ติดตาก็ครั้งที่เจอในลิฟต์และเขาล้วงกระเป๋าแล้วทำเจ้ากุญแจที่แพงที่สุดในโลกล่นแทบเท้าหล่อนนี่ไง ตอนนั้นแม่สาวเรียบร้อยคนนั้นก้มลงเก็บให้และนึกเสียดายกลัวจะมีตำหนิ แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร มีตำหนิก็ทิ้งแล้วทำใหม่เอาก็ได้ ตอนนั้นศิรินแอบแบะปากใส่ด้วยซ้ำแต่ก็เหลือบมองมันอย่างสนใจเพราะแสงมันแวววาวแยงตาน่ะสิ “ก็แค่คนเคยเห็นหน้ากัน ไม่เคยทักทายกันด้วยซ้ำ กับแฟนคุณฉันก็ไม่เคยคุยด้วย” “ไม่ใช่แฟน” “อ้าว” “เมียน้อย” ศิรินกลับพูดไม่ออก เมียน้อย! แม่สาวเรียบร้อยน่ารักร่างเล็กคนนั้นน่ะหรือจะเป็นเมียน้อยเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็แต่งงานมีเมียหลวงแล้วน่ะสิ “เอาล่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคุณ ในเมื่อคุณช่วยฉันแล้วก็ย่อมมีสิ่งที่ต้องการไม่ใช่เหรอ” อินทัตย์ยังเอนหลังพิงพนัก สองมือประสานนิ้ววางอยู่บนต้นขา ตาคมกริบกวาดมองร่างสวยๆ และใบหน้างามที่เครื่องสำอางเลือนหายไปหมดแล้วก่อนจะบอกความต้องการของเขาออกไป “ผมต้องการเมียน้อย!”