"“ผมต้องการคุณ” น้ำเสียงเขาครางกระเส่า แม้จะไม่รุนแรงบ้าคลั่งเหมือนเมื่อตอนที่เขาบุกไปในบ้าน แต่มณฑาทิพย์ก็เหมือนตัวเองร่วงหล่นลงมาจากที่สูงลิบลิ่ว เบื้องล่างหล่อนนั้นคือความว่างเปล่า แต่น่าแปลกที่ความว่างเปล่านั้น แพรวพรายเหมือนมีประกายของสีรุ้งฉายชัด และรู้ด้วยว่าคงยากนักที่หล่อนจะตะกายขึ้นไปสู่เบื้องบนได้อีก มันมีแต่จะจมดิ่งลงมา มันช่างเป็นช่วงทุกข์ทรมานที่คละเคล้าไปด้วยความรู้สึกกึ่งวาบหวาม ยากแก่การอธิบายเสียนี่กระไร เพราะอุบัติเหตุครั้งใหญ่ครานั้น นอกจากจะนำพาความสูญเสียมาให้พวกเธอแล้ว ยังเปลี่ยนแปลงเรื่องระหว่าง เธอกับเขา ไปอย่างใหญ่หลวง ให้ “ความเชื่อใจ” กลายเป็น “ความหวาดระแวง” “ความห่วงหา” กลายเป็น “ความหึงหวง” และ “ความรัก” กลายเป็น “ความเกลียด” !! แล้วจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่พวกเขาจะมาบรรจบกันด้วยดีอีกครั้ง บนเส้นทางของ ถนนสายเสน่หา แห่งนี้…"