ประเทศไทย ที่สนามบิน ทันทีที่ปลายเท้าของสองแม่ลูกก้าวพ้นประตูผู้โดยสารขาออก เสียงลั่นชัตเตอร์ก็ดังระรัวขึ้นพร้อมๆกับไฟแฟลชที่สาดมาจากบรรดาช่างภาพและนักข่าวมากมายที่มารอทำข่าวการกลับมาของเธอ ทั้งที่การมาเยือนแผ่นดินเกิดของเธอในครั้งนี้ควรจะเป็นความลับ ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ช่วยยืนยันว่าเกือบ 20 ปีที่เธอหลบไปใช้ชีวิตเงียบๆอยู่ในเมืองเล็กๆของอเมริกา ก็ไม่ได้ทำให้ผู้คนที่รู้จักลืมเธอแต่อย่างใด “คุณอัญชันครับขอสัมภาษณ์หน่อยนะครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา “ไม่สะดวกค่ะ” แม้น้ำเสียงสุภาพ หากใบหน้าก็ฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด เธอตกใจ สะบัดหน้าหนีไมโครโฟนที่ยื่นมาตรงหน้า แต่คนที่แสดงอาการตกใจยิ่งกว่าคนที่กำลังตกเป็นเป้าหมายของการสัมภาษณ์ ก็คือลูกสาวของเธอนั่นเอง “อย่าเพิ่งไปค่ะ…ขอสัมภาษณ์สักครู่นะคะ” ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิง พร้อมด้วยเครื่องบันทึกเสียงขนาดพกพาที่ถืออยู่ในมือ เรียกเธอด้วยสายตาวิงวอน “เอ่อ…ขอโทษนะคะ ไม่สะดวกค่ะ ขอทางด้วยค่ะ ขอโทษค่ะ ไม่สะดวกจริงๆ เอาไว้โอกาสหน้านะคะ” อัญชันซึ่งอยู่ในชุดกางเกงขายาว จั้มสูทแขนกุด ด้านหลังซีทรูลูกไม้ละเอียด ด้านหน้าเป็นคอวีลึก สีดำ ตัดกับเนินอกขาว อำพรางดวงตาคู่คมไว้ด้วยแว่นกันแดดกรอบกว้าง ฉาบปรอทสีมันวาว รีบพาลูกสาวแหวกกองทัพนักข่าวออกมาด้วยความโกลาหล ทุกลักทุเล “นี่มันอะไรกันคะแม่...!!!”