ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" "ไม่มีสิทธิ์เหรอ แล้วใครกันที่มีสิทธิ์ คุณเป็นลูกหนี้ผม ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้"มือแกร่งเอื้อมไปบีบปากบางเอาไว้ เมื่อพสิกาเถียงกลับมาแบบนั้น "ปล่อย!"ใบหน้าสวยสะบัดออก มือบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเอง เมื่อถูกบีบจนเจ็บร้าวไปทั้งแก้ม "หาเงินมาคืนก่อนสิ แล้วจะปล่อย!"พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหา แต่หญิงสาวยกมือมาดันช่วงคางเขาเอาไว้ เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ "อย่านะ!"มือบางออกแรงผลักเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอไม่ชอบเวลาที่เขาจูบปากข้อนี้ปภังกรรู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยตามใจเธอสักครั้ง ยิ่งเธอแสดงท่าทางรังเกียจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะเธอ