นายหัวหนุ่มยืนนิ่งงัน หากแต่สายตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องร่างบอบบางเขม็ง... เขาค่อยเคลื่อนกายช้าๆ เข้ามาใกล้จนดุจลดารู้สึกถึงไออุ่นจากลมหายใจเขา หญิงสาวนิ่งตะลึง ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อนายหัวบุรินทร์กระชากไหล่บอบบางประชิดอก “เธอน่ะ...” เขาลดเสียงลงต่ำ “เป็นใครกันแน่ ดุจลดา” “ฉันก็เป็นคนที่... นายหัวเกลียดไงล่ะคะ” คำตอบที่เปล่งออกมานั้นสั่นเครือและขาดห้วง “ดี... แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันจัดการอย่างไรกับคนที่ฉันเกลียด” บุรินทร์เสียงเย็น ขณะที่นัยน์ตาดำสนิทคู่นั้นเปล่งประกายแปลกประหลาดจนคนฟังหนาวเยือก