งานเขียนชิ้นนี้ เป็นงานเดิม ๆ ที่เคยเขียนไว้บ้างแล้วในเฟซบุ๊คส่วนตัว ทั้งเขียนแบบซ่อนไว้อ่านเองคนเดียว และแชร์เฉพาะเพื่อน ซึ่งแน่นอน มันคืออารมณ์ความรู้สึกนึกคิดของผู้เขียนโดยตรง ประเสริฐ จันดำ กวีเพื่อชีวิต เคยเขียนไว้ในคำนำ “คนบนมอ” เรื่องสั้นเสียดสีสังคม ของสมคิด สิงสง ว่า คนเรานั้นเขาคิดเช่นใด เขาเป็นคนแบบใด ย่อมปรากฏออกมาทาง งานเขียน อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขอฝากผลงานชิ้นนี้ของเพื่อนผมด้วย ลงชื่อ ประเสริฐ จันดำ ในนามสำนักพิมพ์ดอกหญ้า หากท่านผู้อ่านที่เป็นนักเลงหนังสือเก่าคงจะพบตามแผง สำหรับงานเล่มนี้ ปก มีเด็กชายขี่ควาย กลางทุ่งนาสีเขียวขจี แม้คำนำเสนอจะบอกว่าข้อเขียน สามารถสื่อถึงตัวตนของผู้เขียนได้ แต่ข้อเขียนนั้นก็โกหกได้เช่นกัน หากผู้เขียนอยากทำ อยากเขียน แต่ก็อาจดิ้นไม่หลุด เพราะมันสื่อถึงความคิดของผู้เขียนคนนั้น ผม กำลังทำวิจัยเกี่ยวกับความคิดทางการเมืองของประเสริฐ จันดำ และทบทวนวรรณกรรมเกี่ยวกับการศึกษาความคิดทางการเมืองของนักเขียนไทย ซึ่งแน่นอน ต้องค้นเอกสารเป็นจำนวนมากประกอบ โดยการศึกษาเน้นไปในทางอ่านงานเขียนแล้วก็มาวิเคราะห์ งานเขียนจึงจัดอยู่ในวัตถุดิบที่สำคัญสำหรับวิเคราะห์ข้อมูล และนอกกจากนี้ ยังมีอีกหลายส่วนที่สามารถค้นหา ใครก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นการสอบถามคนรอบข้าง หรือการจัดเสวนากลุ่ม รวมเพื่อน ๆ ที่รู้จักมักคุ้นมาพูดคุยกัน นี่จึงเป็นวิธีการศึกษาความคิดคน ตามวิธีวิจัย นอกจากนี้ยังมีอีกหลายประเด็นที่ต้องเจาะลงไปอีกมาก หากต้องการที่จะศึกษา อย่างจริง ๆ จัง ๆ เกี่ยวกับใครสักคน แม้บันทึกความคิดเล่มที่ 5 จะเป็นเล่มที่เดินทางมาตั้งแต่ เล่ม 1, เล่ม 2, เล่ม 3, และ เล่ม 4 แล้วก็ตาม ความคิดยังคงเดินทางของมันต่อไป ไม่เคยหยุดนิ่ง ผมเองก็ประหลาดใจไม่ใช่น้อยที่เขียนอะไรแบบนี้ออกไปแล้วมีคนซื้ออ่าน โดยได้เริ่มวางขายที่เว็บไซด์เม็พ ตลาดหนังสือออนไลน์ เป็นที่แรก และความคิดเหล่านี้ก็ถูกบันทึกออกมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเล่มนี้ สิ่งใดที่เป็นสาระผมเองก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์ หากท่านผู้อ่านจะนำไปใช้ สิ่งใดเลอะเทอะ เชื่อว่าท่านคงจะโยนทิ้งว่า อย่าถือสากันเลย หรือลงโทษผู้เขียนด้วยการด่าทอก็ย่อมได้ โดยส่งเมลล์มาด่ากันได้ที่ Nisit2559@gmail.com หรือไต้คอมเม้นของหนังสือ หรือตามที่อยู่ผู้รับผิดชอบการจัดพิมพ์ ผมเองน้อมรับทุกกรณี และก็มีข้อแก้ตัวให้ท่านผู้อ่านตลอด ว่าเหตุใดจึงคิดเช่นนั้น โดยมีองค์ประกอบต่างๆ ที่อยากเล่าให้ฟัง ต่อจากเรื่องที่ท่านอ่าน ว่าง ๆ เรามานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟปากซอย เกี่ยวกับงานที่ผมเขียนก็ยังได้ เดี่ยวเลี้ยงกาแฟ แล้วข้าวสักมื้อ จะรู้สึกยินดีมาก สุดท้ายนี้ผมคงไม่ต้องเขียนอะไร ในคำนำเล่มที่ 5 นี้อีก เพราะข้อเขียนมันบอกอยู่แล้วในตัว บางครั้งคำนำเล่มนี้ก็ยาวกว่าหัวข้อบางเรื่องในเล่มด้วยซ้ำไป ขอให้เพลิดเพลินทุกตัวอักสาร เพราะสิ่งเหล่านี้มันกลั่นออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริงจากก้นบึ้งแห่งจิตวิญญาณแบบปุถุชน