“หายไปไหนซะล่ะคนที่พยายามยั่วผมเมื่อกี้น่ะ” “เปล่าเลยไม่ได้พยายาม แต่คุณหลงเสน่ห์ฉันเอง” เสียงหัวเราะทุ้มๆ หลุดมาจากลำคอ เต็มไปด้วยอารมณ์ขบขัน และสมเพชปะปนกันโดยไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด เขาดูถูกเธอขนาดนี้เชียวหรือ เขาเท้ามือบนเคาน์เตอร์ โน้มใบหน้าเข้าหา ใช้แขนแข็งแรงกักพื้นที่รอบตัวเอาไว้ “มโนเก่งเหมือนกันนะคุณเนี่ย” เขายิ้มเยาะ คิดว่าเธอมโนเก่งใช่ไหม จะแสดงให้ดูเดี๋ยวนี้ล่ะว่าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง หญิงสาวยืดตัวตรง ใบหน้าที่ห่างกันเพียงคืบยิ่งใกล้กันเพียงฝ่ามือคั่น เขาชะงัก ตกใจปฏิกิริยาตอบสนองกะทันหันของคนในปราการ ดวงหน้าสวยตรงหน้าส่งรอยยิ้มร้ายอย่างคนกำลังจะกำชัยชนะ แต่คิดผิดแล้วล่ะแม่เสือน้อย เอวสอบแทรกระหว่างกลางเรียวขาสวย มือหนารั้งสะโพกเข้าหาตัวกระทั่งหน้าอกอวบหยุ่นแนบชิดกับแผงอกกว้างอย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงตาคู่กลมภายใต้แผงขนตาหนาเบิกโตด้วยอาการตกใจจนปิดไม่มิด เขาแทบหลุดหัวเราะ แต่เสี้ยวหนึ่งก็แทบต้องกลืนน้ำลายตัวเองเช่นกันเมื่อเรือนร่างนุ่มนิ่มแนบชิดตัวเองขนาดนี้ เป็นครั้งแรก แสงสว่างที่ลอดมาจากบันไดทางเดินขึ้นลงชั้นสองพอจะฉายให้เห็นชัดๆ ว่าพวงแก้มเนียนใสเริ่มซับสีเลือด คิ้วเรียวสวยยกขึ้นอย่างท้าทาย ‘ยอมแพ้หรือยัง’ “ถ้าบอกให้ปล่อย ผมก็จะปล่อย แต่ถ้าไม่ เราก็สานต่อ”