หมุงหมิงคือดวงดาว ซึ่งเป็นของผม หมุงหมิงคือแสงสว่างในใจผม *** “ผมเฝ้ารอมาสิบปี มีชีวิตอยู่ด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่ง…” ท้ายประโยคขาดหาย ออยล์หันไปมองยังผู้พูดทันที แววตาของออยล์เป็นคำถาม “สักวันหนึ่งผมคงจะสมหวัง กับสิ่งที่หวังไว้บ้าง” หมิงพูดจนจบ “สิ่งที่หวังของครูหมิงคืออะไรล่ะครับ ?” ออยล์ถาม ...อันที่จริงเขารู้คำตอบอยู่แล้ว “ผมหวังว่าคำตอบของเราคงจะตรงกัน” เป็นคำตอบเรียบง่าย แต่มันก็ทำให้ออยล์ถึงกับสะอึก ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยลืมเรื่องของหมิง… ไม่เคยลืมได้ลงสักวัน หมิงไม่ได้เป็น ‘รักแรก’ ของเขา แต่เป็น ‘คนแรก’ ที่เขารู้สึกรักจริง ๆ ออยล์แปลกใจที่กระบอกตาของตนเองอยู่ดี ๆ ก็ร้อนผ่าว อันที่จริงไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรง่ายดายโดยเฉพาะ ‘ความรัก’ ออยล์คิดว่ามันเป็นเพราะตัวเขาไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกรักที่แท้จริง จนกระทั่งพบกับหมิง ในตอนนั้นเองที่ความรู้สึกบางอย่างมันล้นปรี่ออกมา ต่างคนต่างก็รัก แต่ทำไมคำรักมันพูดยากจัง ?