หากการแต่งงานคือกรงขังอิสรภาพ เธอก็ถูกขังอยู่ในกรงเถื่อนของผู้ชายที่ไร้หัวใจ ยามสิ้นหวัง ท้อแท้ และหวาดกลัว กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือตัวเอง ความเจ็บปวดที่ใจไม่ทำให้ใครตาย ‘นิชาดา’ เฝ้าบอกตัวเองให้กัดฟันสู้ ฝืนทนเข้าไว้ แม้ยังมองไม่เห็นหนทางหลุดพ้น แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องมาเจ็บไปกับเธอ “น้อยๆ หน่อยนะหมอก ลืมสถานะตัวเองไปหรือไง ต้องให้ฉันย้ำเตือนใช่ไหม ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะลูกหนี้ ชดใช้ให้ฉันด้วยร่างกายของเธอ” แขนกำยำรัดอีกฝ่ายแน่นขึ้นเพื่อให้บดเบียดกับเขาเต็มๆ “แล้วเธอเองก็รู้ดีนี่ ว่าฉันเป็นผู้ชายเต็มตัวแค่ไหน” “ปล่อยนะ” … “ปล่อยเหรอ ผัวที่ไหนจะโง่ปล่อยเมียตัวเองคืนแต่งงาน” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเหี้ยมเกรียม ทั้งสายตาคมกล้าก็เข้มจัดชวนขนลุกในความรู้สึกของนิชาดา “ของแบบนี้มันต้องโต้รุ่งสิถึงจะถูก” “ไม่ ปล่อยฉันนะ”