แม้คนทั้งยุทธภพจะยกย่อง ท่านประมุขน้อยเพ่ยหลิวหยาง แต่ในสายตาของ ฟางอี้หลิน คนผู้นี้คือ ‘อสรพิษ’ ดี ๆ นี่เอง เขาพรากพรหมจรรย์ของนางไป แต่เขากลับจำนางไม่ได้ ที่แย่ไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังปากร้าย เจ้าเล่ห์แสนกล ซ้ำยังดูถูกนางทั้ง ๆ ที่นางมีพระคุณช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้นเมื่อนางถูกซื้อตัวให้มาปรนนิบัติรับใช้เขา อี้หลินจึงตั้งใจเอาคืนให้สาสม!! “เอาออกไปทิ้งซะ!!” อี้หลินหรี่ตามองเขา “แล้วอาหารล่ะ?” “ข้าไม่กิน เอาไป!!” ครั้งนี้ไม่เพียงตวาดใส่หลิวหยางยังเอามือคลำ ๆ แล้วปัดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นหมด พริบตาเดียว เสียงถ้วยชามหล่นแตกคือเสียงที่เหล่าบ่าวรับใช้คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แทบจะทุกวัน “ทำไมท่านประมุขน้อยถึงทำเช่นนี้” เห็นทีนางคงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้แล้ว คนผู้นี้สุขสบายจนเคยตัวจึงไม่รู้ว่าความยากแค้น ความหิวโหยนั้นเป็นเช่นไร “ไปให้พ้นหน้าข้า!!” แม้จะถูกไล่แต่อี้หลินก็ยังไม่ไปไหน “มื้อนี้ท่านไม่กินก็ไม่เป็นไร มื้อกลางวันยังมี” “ข้าไม่กิน!!” “ไม่เป็นไร มื้อเย็นยังมี” หญิงสาวแกล้งยั่วโมโห ซึ่งก็ได้ผลเจ้าอสรพิษทุบโต๊ะเสียงดังโครม ทำเอาบ่าวรับใช้หน้าห้องพากันสะดุ้งโหยง “ข้าไม่กิน!! ไสหัวไปซะ” อี้หลินยิ้มมุมปาก เพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่นางวางเอาไว้ ในเมื่อเขาไม่กินนางก็ไม่คิดฝืนใจ ดีล่ะ นางจะสั่งสอนให้เจ้าอสรพิษผู้หยิ่งผยองได้รู้ว่าความหิวโหยนั้นเป็นเช่นไร