"กระต่ายและพระจันทร์ถูกนำมาใช้อุปมาอุปไมยอะไรมากมาย ถูกแปลความโดยนัยไปหลากหลายในทุกยุคทุกสมัย ในวรรณกรรมเล่มนี้ ก็นำกระต่ายและพระจันทร์มาแปลความโดยนัยเช่นกัน แรงบันดาลใจอันเข้มข้นเกิดจากความสะเทือนใจแบบขำขื่นกับยายแท้ ๆ ของตนผู้ป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์ ทุกครั้งที่ผู้เขียนไปเยี่ยมเยียน ยายจะถามเสมอว่า "เอ็งเป็นใคร?" "แต่งงานหรือยัง?" "คนนี้ลูกใคร?" "มานานแล้วเหรอ?" เมื่อตอบไป ยายก็จะทำท่าคิดนิดหนึ่ง แล้วตามด้วยประโยค "เหอะ ๆ กันลืมเว้ยเฮ้ย เหอ ๆๆ" (หมายถึง จำไม่ได้) ทำให้ทุกคนรอบข้างพลอยหัวเราะไปด้วยเสมอ ต่อจากนั้นไม่กี่นาที รอบของการถามตอบและการหัวเราะก็จะเกิดขึ้นใหม่ ผู้เขียนไม่ทราบว่าคนรอบข้างหัวเราะด้วยความรู้สึกหรืออารมณ์แบบไหน แต่ผู้เขียนเกิดแรงบันดาลใจและรู้สึกสะเทือนใจแบบขำขื่น ขมหนืดในลำคอทุกครั้ง ผู้เขียนชอบพูดคุยและให้ยายเล่าถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ยายจำได้แม่นยำมากกว่าคนที่คุยกันอยู่ตรงหน้า เล่า ๆ ไปยายก็จะย้ำประโยคคำถามเดิมให้ผู้เขียนตอบ ตามด้วยเสียงหัวเราะอยู่เช่นนั้นร่ำไป เหตุการณ์เป็นเช่นนี้อยู่หลายปี" เนื้อหาในเล่ม นำเสนอ เด็กชายปอมปอม ผู้ยังไม่มีเป้าหมายในการเรียน ต้องถูกพ่อแม่ปล่อยลอยแพให้อยู่กับย่าทวดผู้ป่วยเป็นอัลไซเมอร์ จนเขาต้องตามหากระต่ายตัวที่หายไปจากพระจันทร์ สุดท้ายเขาจะพบเป้าหมายในการเรียน และกระต่ายตัวนั้นหรือไม่ ต้องติดตามในเล่ม