“จะบ้าไปหน่อยแล้ว ใครจะไปหึงนาย ไม่พูดด้วยแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะ ฉันไปนอนล่ะ จะดูดาวหรือจะทำอะไรของนายก็ตามใจ ไปนอนดีกว่า” พิมพ์รัมภาลุกพรวดจะหนีเขา เพราะไม่อยากเห็นสายตาแปลกๆ ของเขาอีกต่อไป แต่ก่อนที่หล่อนจะได้ทันเดินหนีเขา มือใหญ่อบอุ่นก็คว้าหมับที่ข้อมือหล่อนดึงแรงๆ จนพิมพ์รัมภาเสียหลัก เซเข้าไปหาชายหนุ่ม ปฐวีฉวยโอกาสรวบร่างบางไว้บนตัก พิมพ์รัมภาอ้าปากค้างอย่างตกใจ ใครจะนึกว่าปฐวีจะกล้าทำแบบนี้ คนนิ่งๆ เฉยๆ และดูไม่มีพิษภัยแบบเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตของหล่อนมองเขาอย่างตกใจ เมื่อตกอยู่ในอ้อมอกของเขา บ่าเขากว้าง ข่มร่างบางจนมิด อ้อมอกอบอุ่น อุ่นซ่านจนใจสาวเต้นรัว พิมพ์รัมภายังงงกับการกระทำของเขา ขณะที่คนที่กอดหล่อนไว้ มองไล่จนถึงริมปากอิ่มเรื่อ ก่อนที่พิมพ์รัมภาจะทันคิดพูดหรือทำอะไร เขาก็ก้มลงมาหาริมฝีปากหล่อนอย่างรวดเร็ว พิมพ์รัมภาดิ้นอึกอัก ก่อนที่จะค่อยๆ เริ่มหยุดดิ้น มือบางเผลอกอดตอบเขา นัยน์ตากลมโตค่อยๆ หรี่ปรือ เมื่อสัมผัสได้ถึงความละเมียดละไมและหวาบหวาม ที่ชายหนุ่มปรนเปรอให้ในจูบแรก และเมื่อปฐวีถอนริมฝีปาก พิมพ์รัมภาก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม แข้งขาอ่อน หัวใจเต้นรัวเร็ว ใบหน้างามซุบซบกับอกเขาอย่างว่าง่าย