คนโดนไล่ออกจากบ้านพักตากอากาศนับครั้งไม่ถ้วน ก้าวขึ้นรถด้วยหัวใจเหนื่อยล้า จะทำอย่างไร จะทำวิธีใดหนอ ว่าที่พ่อตาถึงจะยอมรับและยกโทษให้ คนหล่อคิดหนัก เอนกายพิงเบาะรถอย่างไร้เรี่ยวแรง นิ้วเรียวหนาบีบขมับตัวเองทั้งสองข้าง มองไปนอกกระจกรถ ฝนฟ้าก็ตกอย่างหนัก “จอดรถเมาโร” เสียงเข้มแข่งกับฟ้าร้องสั่ง “จอดทำไมครับคุณราล์ฟ ฝนตกหนักขนาดนี้” “ฉันอยากเดินเล่น” “แต่” “เดี๋ยวผมลงเดินเป็นเพื่อนนะครับ” เมาโรบอกด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่คุณราล์ฟโตเป็นหนุ่มมาไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้กับหญิงใด คุณราล์ฟไม่เคยสนใจจิตใจใคร กับผู้หญิงมากหน้าหลายตาเสร็จสมอารมณ์หมายก็จ่ายเงินให้พวกเธอแล้วทุกอย่างก็จบ ต่างคนต่างไป แต่ดูท่าแล้วคุณแพรวาคนงามจะได้ครองตำแหน่งมาดามยอเรนสมใจมาดามใหญ่อย่างแน่นอน “ไม่ต้องหรอก ฉันอยากเดินคนเดียว นายขับรถตามไปก็พอแล้ว” คนต้องการเดินคนเดียวกล่าวบอก ก่อนมือหนาจะเปิดประตูรถออกไปยืนตัวเปียกปอนอยู่ข้างนอก “คุณราล์ฟครับ” “เมาโร ฉันขอเวลาส่วนตัว” บอกเท่านั้นก็ก้าวขายาวๆ เดินไปตามท้องถนนเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย เสื้อผ้าทรงผมเปียกลู่ แนบไปทั้งเนื้อทั้งตัว คนกำลังกลัดกลุ้มก้าวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย มีเมาโรขับรถส่องแสงไฟอยู่ข้างหลัง “ฉันต้องการเธอแพรวา! ฉันต้องการเธอแพรวา!” ราล์ฟตะโกนแข่งกับท้องฟ้าเปรี้ยงปร้าง! ตะโกนซ้ำๆ นับครั้งไม่ถ้วน เดินมาได้สักพัก เมาโรเป็นห่วงจนทนไม่ไหวจึงเรียกอย่างห่วงใย “คุณราล์ฟ ขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย” “อืม” คนเดินจนตัวเปียกยอมก้าวขึ้นรถ แล้วเมาโรก็ขับรถกลับโรงแรมอย่างรวดเร็ว พอถึงโรงแรมก็สั่งให้ลูกน้องไปพักผ่อน ส่วนตัวเองพาร่างกายเปียกปอนก้าวเข้าลิฟต์ ขึ้นตรงไปยังชั้นสูงสุดทันที ตรงดิ่งเข้าห้องได้ก็รีบไปชำระคราบน้ำฝนนานนับชั่วโมง ก่อนจะออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนหนาพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ พลางก้าวขึ้นเตียงหลับได้สักพักความฝันอันเร่าร้อนก็มาเยือนอีกครั้งหลังจากห่างหายไปหลายคืน คนประสบความสำเร็จเฉพาะในฝัน รู้สึกตัวด้วยอาการเจ็บร้าวไปทั้งร่างกาย ร่างหนาจะลุกขึ้นนั่งแต่กลับล้มตึงลงบนเตียงนอนอีกครั้ง “คุณราล์ฟ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เมาโรเคาะประตูห้องนอนด้วยความร้อนรน เพราะปกติผู้เป็นนายไม่เคยตื่นสายขนาดนี้ เคาะเรียกอยู่นานก็ไม่มีทีท่าจะมาเปิดประตู ลูกน้องอย่างเมาโรรีบควานหากุญแจสำรองมาไขประตู แล้วก้าวเข้าห้องไปดูเจ้านายด้วยความเป็นห่วง “คุณราล์ฟ คุณราล์ฟครับ” “เมาโร” เสียงครางแหบตอบรับเบาๆ “คุณราล์ฟไม่สบายหรือเปล่าครับ” “ปวดหัวนิดหน่อย” “คุณราล์ฟตัวร้อน เดี๋ยวกินข้าวต้มร้อนๆ แล้วกินยาก่อนนะครับ” เมาโรพูดพลางฝ่ามือหนาแตะตัวของเจ้านาย “ไม่ต้องหรอกเมาโร พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หาย” “แต่” “เมาโร ฉันคิดถึงแพรวาเหลือเกิน” น้ำเสียงเลื่อนลอยดังพร่าแผ่ว “คุณราล์ฟ” “ฉันจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดีเมาโร” “คุณราล์ฟใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เอาไว้รักษาตัวให้หายก่อนค่อยๆ คิดเรื่องนี้นะครับ” “ฉันคิดถึงเขาเมาโร” “โธ่! คุณราล์ฟ” “แพรวาใจร้ายเหลือเกิน” น้ำเสียงแหบโหยตัดพ้อซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูท่าน่าจะเป็นไข้ใจหนักกว่าไข้กายเสียแล้ว ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ยาก็ไม่ยอมกิน หลังจากชายหนุ่มหลับไปเพราะความอ่อนเพลียลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ก็รีบก้าวออกจากห้องของเจ้านาย ตรงดิ่งออกจากโรงแรมทันที