ผู้ชายแกร่งทะนง เยือกเย็นและลึกล้ำดั่งเช่น "มหาสมุทร" มองหญิงสาวที่มาพร้อมสายลมอ่อนๆ เป็นเพียง "ลมรำเพย" ซึ่งพัดพาความวุ่นวาย พร้อมหอบกลิ่นอายของเล่ห์ลวงมาสู่ "เกาะหินดับ" ท้องทะเลที่ว่าลึก ยังหยั่งถึงได้ง่ายยิ่งกว่า "ห้วงรัก" ที่เธอเป็นผู้พัดเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจเขายามนี้... “รีบลุกไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พี่...หิว” “เอ๊ะ!...หิวก็เดินไปทานก่อนสิคะ คุณแม่บ้านเธอคงจะพร้อมรอบริการคุณอยู่แล้ว” “เอ๊ะ!...น้ำเสียงฟังดูเหมือนประชด ไม่ล่ะพี่จะรอให้เวลาสิบห้านาที ถ้าเกินนั้นพี่จะเข้าไปช่วยอาบ” “มันเรื่องอะไรจะต้องเข้าไปช่วยอาบ ฉันไม่ใช่...คุณนะ จะได้มีคนอาบน้ำทาแป้งแล้วพาเข้านอน” ลมรำเพยลุกขึ้นยืนจะหมุนตัวเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากยืนอยู่ต่อหน้าเขาทั้งชุดนอนแบบนี้ เกิดพ่อเจ้าประคุณบ้าดีเดือดคิดว่าให้ท่าอีกจะยุ่ง แต่เขาเอื้อมมาฉุดแขนไว้เสียก่อนจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เมื่อต้องหันไปมองเขาอย่างไม่กล้ามองเต็มดวงตา “ถ้าคนนั้นเป็นตัวเล็กถึงจะจับพี่ขัดเสียหนังถลอกพี่ก็ยอมนะ” หญิงสาวที่ยืนฟังหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทีเดียว นี่ใช่ผู้ชายคนเดียวกับ เจ้าของเกาะที่คอยแต่จะเสียงดังใส่คนนั้นหรือเปล่านะ เพียงคืนเดียวที่ได้นั่งคุยกันจะทำให้คนเปลี่ยนได้รวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ “ไม่ค่ะ...ฉันอาบน้ำให้คนอื่นไม่เป็นหรอกค่ะ อาบให้ตัวเองยังจะไม่รอด” “อยากได้คนช่วยถูหลังบอกนะ ตัวเล็ก...” “บ้า...คิดสัปดนแต่เช้าเลยนะคะ ปล่อยค่ะ...ไม่อยากคุยกับคนชอบพูดกำกวม