เมื่อพระเจ้าไม่รัก เเต่มอบผัวโหดแบบลุงมาให้แทน เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เจ็บ เฮียตีเพราะหนูดื้อ โกรธเฮีย? “ช่วยด้วยยย” มันไต่ไปตามเพดานวนไปมารอบห้อง ก่อนมันจะหายไป แล้วโผล่มานั่งทับตัวเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด เล็บที่ฉีกเหวอะหวะจากการพยายามตะเกียกตะกายเกาะตามผนัง มันโน้มหน้าสุดสยองมาใกล้เขาเรื่อยๆ หายใจไม่ออกฮืออออขยับตัวไม่ได้เลย “ออกไปนะ” “หนู” “หนูตื่น” เสียงลุง เขากลั้นใจเฮือกสุดท้ายถีบออกผีเต็มแรง เฮือก!! เชี่ยฝันซ้อนฝัน “โอ้ยยยย หนูถีบเฮียทำไม” ถีบผีนะ ไม่ได้ถีบลุง ร่างหนาลุกขึ้นจากพื้นเดินมานั่งที่เตียงข้าง ร่างบางที่เริ่มกลับมาหายใจได้ปกติ ครั้งนี้เขาฝันน่ากลัวมากจะไม่ดูหนังผีอีกต่อไปแล้ว หนูฝัน? พยักหน้าหงึกหงักจนเส้นผมสลวยพลิ้วไหวเห็นแค่ดวงตาที่โผล่พ้นจากผ้าห่ม “ฝันว่า ผีโผล่มาจากเพดานตัวมันไต่ไปรอบห้องเลย แล้วมันก็โผล่มาทับตัว หายใจไม่ออกตอนมันก้มหน้าเต็มเลือดมาใกล้มาก กลัวเลยกลั้นใจฮึบถีบมันสุดแรงเลย” พอไอ้เด็กเล่าจบเขาไม่รู้จะสงสารมันที่โดนผีหลอก หรือสงสารตัวเองที่โดนมันถีบดี ไม่รู้สาเหตุที่มันฝันร้ายมาจากเขารึเปล่า เขาแอบย่องมาห้องมันเพราะเห็นว่าประตูปิดไม่สนิทดี พอเดินเข้ามาภาพที่เห็นคือ เสื้อที่เลิกขึ้นจนเปิดเห็นพุงกะทิน่ารัก กางเกงขาสั้นที่ใส่นอนก็ล่นขึ้นมาจนเห็นแก้มก้นนุ่มเด้งน่าตีจนเขาอดใจไม่ไหว คลานขึ้นไปคร่อมทับมันคงเผลอเทน้ำหนักตัวทับมันเยอะไป นี่คงเป็นตอนที่มันบอกว่าผีกระโดดทับ ความอดทนที่เขามีมันดันมีจำกัดซะด้วยสิ พอเห็นปากอวบอิ่มกำลังทำปากเจ็บเหมือนกำลังกินอะไรก็อดใจไว้ไหวก้มลงไปประกบปากมันอย่างออกรสออกชาติ มันที่โดนเขาแอบลักหลับเหมือนคนลืมวิธีหายใจ ถึงได้ปลุกให้มันตื่น แล้วก็แถมลูกถีบแมวพิฆาตมาให้เขาตบท้าย “ลุงนอนเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย เนี่ยแบ่งให้เยอะๆ เลย” เด็กน้อยที่ยอมแบ่งเตียงนอนให้อีกคนเยอะกว่าส่วนของตัวเองเหลือแค่นิดเดียวพอนอนได้พอดีตัว นั่งมองคนแก่กว่าตาปริบๆ ว่าจะตกลงปลงใจรึเปล่า “อ้อนเฮียสิ” “อ้อนไม่เป็น” เด็กน้อยพองลมเต็มแก้มอย่างไม่รู้ตัวว่าตัวเองชอบทำเวลาไม่ได้ดั่งใจคิด “พูดเพราะๆ กับเฮีย” “เฮีย...นอนกับหนูได้มั้ย กลัวผี” กลั้นใจพูด เสียงพูดที่เปร่งออกมาเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยินถ้าไม่ติดที่ว่าหน้าเขาเขยิบมาตั้งใจจนตัวชิดไอ้เด็ก “กลัวผี” “ครับ...กลัว” ตัวเล็กพยักหน้าจนผมปลิว “แล้วผีเลียหัวกลัวไหม?” ใบหน้าที่ดูงงงวยกับประโยค ก่อนถึงบ้างอ้อในเวลาต่อมา “โว้ยย!!ไอ้ลุงหื่น” บัดนี้แก้มกลมแดงระรือลามไปถึงใบหู ผละจากคนแก่กว่าอย่างไวแสงไปนอนนิ่งที่ตัวเอง ในหัวคิดเเต่เรื่องแบบนี้หรือไง คิดถูกคิดผิดเนี่ยไอ้ทะเล ที่ชวนมานอนเป็นเพื่อนเนี่ย เกร็งจนตูดจะเป็นตะคิวโฮ๊ะๆ คนตัวหน้าที่ล้มตัวลงนอนตามใช้แขนแกร่งแข็งแรงดึงรั้งตัวคนร่างเล็กที่นอนแข็งทื่อเขามากอดแนบอก มือหนาทำหน้าที่ลูบกลุ่มผมสลวยอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมอ่อนทำให้เขาอดกดจมูกสูดดมไม่ได้ทุกที “กอดไว้ผีได้ไม่หลอก”