"ความเหงาลึกเร้นในใจ ไม่เคยจางหาย ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนของโลก ตอนอยู่แฟรงเฟิร์ต ความเหงาแบบนี้ ก่อตัว และฝังลึกจิตใจ วันแล้ว คืนเล่า ยังดี ที่ป้าลิยังคอยให้ความใส่ใจ จนเธอไม่เตลิดเปิดเปิงไปไหน แบบเด็กขาดความอบอุ่นทำกัน ตลอดเวลา ที่ไปเดินเตร็ดเตร่แถวสยาม ซึ่งวันนี้ ไมสนุกเหมือนมีนายนะไปด้วย..เดินไปตรงไหน ก็เหมือนจะไม่มีใครในโลกเลย.. ท้ายสุด ก็ต้องแวะกินก๋วยเตี๋ยว แล้วก็เรียกแท๊กซี่กลับบ้าน นาย. นฤนาท..ที่วันนี้ ให้ความรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เหมือนมีเพื่อน..ได้ถูกเธอผลักเขากลับไปยังจุดเดิม ที่น่ารังเกียจ นั่นคือ เป็น..คู่นอนของแม่.. ผู้ชายสิ้นคิด! หน้าตาก็ดี..มาเกาะผู้หญิงแก่อยู่ได้.. บ้า โว้ย..!. เข้าห้อง อาบน้ำ แล้วก็นอนขลุกบนเตียง กดรีโมททีวีดู อย่างไม่มีภาพใดติดเข้ามาในความสนใจสักอย่าง..เพราะ...หูเหมือนจะคอยฟังเสียงภายนอกตลอดเวลา ราวกับจะรอการกลับมาของใครสักคน.. พวกเขา คงกลับกันดึกๆ แบบนี้ประจำละมัง.. บ้านนี้ มีไว้ให้พวกคนใช้อยู่เสียมากกว่า เพราะตอนลงจากแท๊กซี่ ดูเหมือน คนใช้จะหายไปหมด เพิ่งตาลีตาลานมาให้เห็นหน้า ก็ตอนขึ้นตึกนี่แหละ"