แล้วเธอก็จูบริมฝีปากเขาเหมือนเคย ชาตรีได้แต่กระพริบตาฟังเธอพูด พยายามจะถ่ายทอดความคิดไปถึงเธอ “ได้โปรดเถอะลลนาที่รัก อย่าขังผมไว้ในซากผุ ๆ นี้เลย ผมเหนื่อย ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ปล่อยผมไปเถอะนะ เพื่อเราทั้งสองคน ผมรู้ดีว่าคุณรักผม” ลลนาเดินออกมาจากห้องหลังเช็ดตัวให้ชาตรีแล้ว เธอทรุดกายลงหน้าห้องน้ำซบหน้าลงกับฝ่ามือ เขวี้ยงผ้าขนหนูในมือปาไปยังอ่างล้างหน้า สะอื้นไห้อย่างสุดแสนอาดูร ฉันจะทำยังไงดี ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ไหนจะทำงาน ไหนจะดูแลเขา ไหนจะค่าใช้จ่ายที่ทบทวีคูณ จนต้องทำงานอื่นเพิ่มเพื่อหาเงินให้พอ “ฉันจะทำยังไงดีคะชาตรี ฉันกลัว ฉันไม่กล้าปล่อยคุณไป ฉันรู้ว่าคุณทรมาน ที่ต้องอยู่แบบนี้ แต่ฉันไม่กล้าปล่อยคุณไป ไม่กล้าจริง ๆ” เธอลุกขึ้นโผเผเดินขึ้นห้องนอน หลับไปพร้อมน้ำตา น้ำตาที่มากเป็นสองเท่าเหมือนจะร้องไห้เผื่อให้กับชาตรี ชายคนรักที่คงอยากร้องไห้แต่ทำได้แค่กลอกนัยน์ตา หลับไปแบบนี้วันแล้ววันเล่า ในค่ำคืนที่ทุกอย่างเงียบงันมีเพียงเสียงสะอื้นลอยลม แผ่วเบาเหมือนอยู่ไกลแสนไกล