"‘เจ้าแสงแรก’ แม้นมียศถาบรรดาศักดิ์เป็นถึงโอรสองค์เล็กของเจ้าหลวงแคว้นการเวก แต่กลับถูกเลือกปฏิบัติราวกับข้าหลวงก้นครัว ถูกรังแกให้เจ็บช้ำน้ำใจนับครั้งมิถ้วน ทั้งชีวิตที่ได้เกิดมาเป็นเจ้าน้อยการเวกถูกทิ้งขว้างจนบอบช้ำ เพียงเพราะมารดาเป็นสนมต่ำศักดิ์ ... เพราะฤทธิ์น้ำจัณฑ์ผสมหญ้าเสน่ห์ เป็นเหตุให้ ‘องค์ภุชงค์’ รัชทายาทแห่งแคว้นภุมริกา ต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงและต้องรับผิดชอบเจ้าน้อยแห่งการเวก เพื่อมิให้เสื่อมเกียรติ แต่ใครจะรู้ว่า ลำพังฤทธิ์หญ้าเสน่ห์มิได้ทำให้ชายสูงศักดิ์ลุ่มหลงมัวเมาได้เท่ากลิ่นแก้วหอมหวานจากกายบาง “...พี่มิทิ้งเจ้าดอก เจ้าแสง มิมีวัน พี่จักทิ้งดวงใจของตนเองได้อย่างไรเจ้า...”"