รอยรักอาญาใจ โดย...บัวริน อารัมภบท “ร้องไห้ทำบ้าอะไรอีกนี่” สโรชาสะอื้นฮัก“คนใจร้าย” “ใครใจร้ายก่อน” “สมใจคุณแล้วซิใช่ไหม” “แน่นอน”เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองหล่อนด้วยสายตาหงุดหงิด “จะนอนรออะไรอีก ลุกขึ้นซิ หรืออยากให้ผมต่ออีกรอบ” สโรชาโกรธจนตัวสั่น“คนเลว!” แววตาเขาบอกว่าอยากฆ่าคน “คิดว่าตัวเองดีนักหรือไง” หล่อนพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ขาสั่นไปหมด รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายอย่างชัดเจน นี่เองหนอ...เขาถึงบอกว่าผู้หญิงทุกคนรู้ตัวว่าถูกข่มขืน หล่อนเจ็บหนึบไปทั้งหน้าขาเลยทีเดียว คนใจร้าย! หล่อนสะอื้นเหมือนเด็ก “ฉันให้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว...หวังว่าคุณคงทำตามสัญญานะ”หล่นอแข็งใจพูดกับเขาออกไป อัสนีมองมาด้วยสีหน้าเย็นชา “สัญญาอะไรไม่ทราบ”คำย้อนถามนั้นทำให้สโรชาอยากฆ่าเขาเหลือเกิน หล่อนมองเขาอย่างเจ็บใจ อย่าบอกนะว่าเขาจะไม่รักษาคำพูดนะ หล่อนมองเขาอย่างเดือดๆ “คุณ...คุณจะเบี้ยวฉันหรือ” อัสนียักไหล่“ผมไปสัญญาอะไรกับคุณตรงไหนกัน ผมให้เวลาสิบนาที...ผมจะรออยู่ที่รถ”เขาพูดง่ายๆอย่างนั้นเอง สโรชาตัวสั่น ไม่คิดเลยว่าเขาจะเลวแบบนี้ รักด้วยใจ บัวริน