“พิ้งค์ จะไปไหน” “ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” “เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ยังไงก็ต้องเห็น ทำไมเราไม่หันหน้ามา...” ฟรานซิสโก้รีบรั้งแขนเล็กเอาไว้ก่อนที่แพรชมพูจะเดินหนี ก่อนที่จะผิดใจกันไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มจึงพยายามจะสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงแล้วใช้เหตุผลคุยกัน แต่ทว่าคำพูดถัดมาจากเรียวปากอิ่มนี่สิที่มันบั่นทอนทุกความตั้งใจให้พังพินาศ “ใช่ ฉันไม่เคยลืมว่าเพราะถูกบังคับ ชีวิตฉันถึงหนีไม่พ้นคนเลวๆ แบบคุณ” ‘เพราะถูกบังคับ!’ ท่อนขาแข็งแกร่งแทบหมดแรงยืนเมื่อได้ฟัง บอกไปคงไม่มีใครเชื่อว่าคำว่า ‘ถูกบังคับ’ จากปากเล็กๆ ของแพรชมพูมันมีอานุภาพรุนแรงมากพอที่จะทำร้ายหัวใจผู้ชายที่ไม่อนาทรต่อผู้หญิงคนไหนเลยให้เจ็บปวดได้ง่ายดาย ดวงตาร้าวรานทอดมองร่างบางที่หันหน้าหนีด้วยความผิดหวังเต็มหัวใจ นี่หมายความว่าทุกคืนที่เขาตระกองกอด ทุกครั้งที่เขาหอมแก้มนุ่มจุมพิตริมฝีปากหวานและทุกส่วนสัดบนเรือนกายนั้นแพรชมพูไม่เคยเต็มใจเลยหรือ รอยยิ้มอ่อนหวานที่หญิงสาวมอบให้เขาทุกวันนี้ไม่ได้เกิดจากความสุขที่ได้อยู่กับเขาเหมือนที่เขารู้สึกเลยใช่ไหม “งั้นหรือ? เพิ่งรู้ว่าที่นอนครางหงิงๆ ใต้ร่างผมทุกคืนนั่นเพราะถูกบังคับ”